Nog meer thuisonderwijs, voorjaarsvakantie en feestdagen
En weer een nieuwe blog. Helaas niet op de eerste van de maand zoals ik beloofd had, omdat ik er simpelweg gewoon echt geen tijd voor had!
In mijn laatste blog was ik bezig met thuisonderwijs en in de afgelopen maand is dat niet veranderd. Mijn eerste twee weken van april bestonden uit thuisonderwijs geven. Engels, wiskunde, geschiedenis en kunst kwamen allemaal voorbij. We hebben zelfs met karton en bladeren een val gemaakt voor de paashaas zodat we het hele jaar door chocolade konden eten. Het moge duidelijk zijn dat we hem niet hebben gevangen, helaas.
De eerste twee weken van april had ik bij vlagen best last van heimwee. Mijn opa was jarig, Pasen brak aan en koningsdag stond voor de deur. Best veel dagen die ik normaal in Nederland bij mijn familie ben en nu kon dat dus niet. Natuurlijk kan dat nu sowieso niet door corona, maar het was toch best gek.
Op Pasen zelf was ik ’s ochtends niet in een opperbest humeur, maar Chloe en Joshua hadden kaartjes voor gemaakt en de paashaas had ook voor mij chocolade meegebracht dus dat maakte veel goed. Mijn ouders skypten me die avond zodat ik alsnog een beetje bij de paaslunch thuis kon zijn en uiteindelijk heb ik wel echt een goed weekend gehad.
Maandag 13 april brak de voorjaarsvakantie aan. Dit betekende dat ik dus twee weken lang geen thuisonderwijs zou hoeven geven. En hoewel ik ontzettend blij ben dat ik twee weken lang even geen discussies hoefde te voeren over het nut van spellingwoorden, betekende dit ook nog meer uren met zelfbedachte spelletjes uit mijn mouw schudden haha. Ik geloof dat ik uren op de trampoline heb doorgebracht.
De week daarop gaf Chloe aan dat ze school mistte en kon ik dus alsnog wiskundelessen geven. Maar, met beloning dit keer, Chloe maakte een heel boekwerk met waarom ik de beste leraar ter wereld ben (voor altijd en altijd en eeuwig). Andere woorden die gebruikt werden: vriendelijk, liefdevol, voorzichtig, onzelfzuchtig, vrolijk en gelukkig. Daar doen we het voor haha.
Op 20 april kreeg ik een e-mail van mijn redacteur. Niet alleen heeft mijn boek nu een nieuwe naam, ook is het al te bestellen bij (online) boekwinkels. Als mensen het boek nu al kopen, kunnen ze het ophalen of bij hen thuis laten bezorgen op de verschijningsdatum. Heel bijzonder allemaal om mee te maken. Zeker omdat het boek nog niet eens af is. Ik had drie weken voor de nieuwe versie vanuit de uitgeverij, maar moest daar helaas zelf in gaan schrappen door het vele werken hier.
Uiteindelijk had ik twee weekenden de tijd. Dat betekende: om acht uur ’s ochtends beginnen met schrijven, een pauze voor de lunch en het avondeten en dan weer doorschrijven tot één uur ’s nachts twee dagen op rij voor twee weken. Ik denk niet dat ik erg veel geduld had voor de mensen die me dat weekend wilden spreken want mijn brein was in een soort mega pudding veranderd. En het is nu ook niet zo dat je kinderen uit kunt zetten zodra het weekend is en je vrij bent.
Gevolg: in die twee weken viel ik een aantal keer in slaap meteen na het avondeten en werd de volgende ochtend wakker met mijn kleren nog aan. Fun.
Op 23 april, precies een maand nadat de scholen dichtgingen, ging ik voor het eerst in een maand tijd weer naar buiten. Ik had nog een oplader van mijn vorige gastgezin in Clovelly en nu met al het thuiswerken hadden zij deze nodig. Op naar het postkantoor dus.
Dat weekend was het Anzac Day, een nationale feestdag in Australië en Nieuw-Zeeland om "zij die hebben gediend en gestorven zijn in alle oorlogen, conflicten en vredeshandhavingsoperaties" en "de bijdrage en het lijden van al degenen die hebben gediend" te herdenken. Dus we maakten van papier en rietjes de kenmerkende klaprozen die mensen op deze dag buitenzetten.
Op 27 april was de voorjaarsvakantie afgelopen en hoorden we van Chloes school dat zij nog twee weken thuisonderwijs zou krijgen en daarna één dag in de week terug naar school mocht komen. Joshua zijn school liet weten: hij is vanaf aankomende woensdag weer fulltime welkom.
Aangezien het de 27ste koningsdag was, hebben we de 28ste tompoucen gemaakt en deden we spijkerpoepen en koekhappen. Alle drie kennen ze natuurlijk hier niet.
Voor Joshua was weer fulltime naar school gaan op woensdag best heftig. Nog niet iedereen in zijn klas was er, Chloe bleef wel nog thuis, veel veranderingen in een kleine tijd. We hadden dus ook even een paar terug slagen in zijn gedrag en zindelijkheid. En hij was daarnaast ook gewoon heel erg moe en viel overal in slaap.
Met alleen Chloe nog maar in huis veranderden mijn dagen ook. Joshua moet ’s ochtends op tijd het huis op zijn, ik kan me volledig op Chloe focussen qua thuisonderwijs en in de middagen nadat we Joshua hebben opgehaald, is er opeens een stuk minder speeltijd voordat het tijd is voor het avondeten. Mijn host dad werkt nog hele dagen thuis en sinds halverwege deze maand moet mijn host mom weer twee dagen in de week naar kantoor. Op de dagen dat zij vrij is, doen we vaak in de middag met zijn allen een spelletje.
Door corona vinden alle kinderfeestjes natuurlijk ook online plaatst dus we sloten de eerste wek thuisonderwijs af met het maken van groene regenboog, roze eenhoorns en witte konijnen cup cakes voor een feestje van een van Chloes vriendinnen.
En die zaterdag, terwijl ik met mijn host dad voor het eerst sinds het postkantoor weer buitenkwam (Moederdag cadeautjes kopen) kreeg ik zelfs een kaartje binnen dat oma Lubbers had gestuurd.
Op 4 mei, precies twee weken nadat ik mijn redactie e-mail van de uitgeverij had gekregen, stuurde ik het weer terug. Dat betekent dat ik nu (hopelijk) een aantal weken wat rustiger aan kan doen voordat ik er weer naar moet kijken. Als ik het goed heb uitgerekend moet ik nog ongeveer drie keer voordat het boek verschijnt het herschrijven en/of nalezen. Dus ja, een blog schrijven zat er niet echt bij. Ik kon echt geen woorden meer zien haha.
Afgelopen week dan. Zelfde als anders. Voor zover dat kan. Chloe thuisonderwijs en Joshua naar school. Op woensdag hebben we hartvormige koekjes en spritsen gemaakt om mijn host mom met Moederdag te geven en op donderdag een appeltaart aangezien ze dat hier niet kennen. Het is nu zaterdag, ik heb net bijna anderhalf uur met twee andere au pairs gepraat over onze plannen hier in Australië en het is negen mei dus ik ben vandaag vijf jaar samen met mijn vriend.
Morgen is het Moederdag en ja, zoals ik in het begin al zei, dit soort dagen vind ik het toch lastig dat ik aan de andere kant van de wereld zit. Niet dat ik weg wil, zeker niet, ik heb zelfs mijn uitgeverij gemaild wat het zou betekenen als ik tijdens de verschijning van mijn boek nog hier ben….
In ieder geval, niet heel veel bijzonders dus in april. Ik heb het erg naar mijn zin en kan erg goed lachen met mijn gastgezin, ik leer nieuwe dingen en krijg op dagelijkse basis genoeg knuffels.
Op het moment lijkt corona hier minder hard om zich heen te slaan dan in Europa (nog geen 100 doden in totaal en gisteren zijn alleen in mijn staat al tienduizend mensen gratis getest). Ze hopen dat het leven hier op 1 juli weer ‘normaal’ is. We gaan nu een drie fasen plan in, waarbij elke fase drie weken duurt.
Ik hou jullie op de hoogte!
Zelf quarantaine, vertrekkende au pairs en thuisonderwijs
Blog nummer vijf alweer. Mijn vorige blog kwam online op 1 maart 2020 toen ik net een week bij mijn nieuwe gastgezin was aangekomen. Ondertussen is het 1 april en zit ik al een week met hen in zelf quarantaine.
Maandag twee maart was mijn eerste dag helemaal alleen met de kinderen en het was echt chaos. Ik kreeg het voor elkaar om drie verschillende kleuren nagellak op de met stof bedekte stoelen van de keuken te krijgen (gaat er onmogelijk nog uit) en ik schatte de breedte van de auto verkeerd in waardoor ik met mijn spiegel een andere auto raakte (geen schade gelukkig).
Oh, en ik zag de muggen die hier rondvliegen. De reden dat mijn muggenbulten en de spinnen hier zo groot zijn? De muggen zijn net zo groot als de palm van mijn hand.
Was er die eerste dag dan ook positief nieuws? Ja, ik had het namelijk wel heel erg naar mijn zin én Australië had voor het eerst in 240 dagen (ongeveer 35 weken, bijna acht maanden) geen enkele bosbrand meer!
Dinsdag kwam Wendy hier heen en gingen we samen uit lunchen en woensdag sprak ik met Alessa af in Chatswood voor een bubble tea en dumplings. Blijkbaar kun je hier nog gewoon puppy’s in de dierenwinkel kopen. En die donderdag? Overdag ontmoette ik een nieuwe Nederlandse au pair, Lieke, waarmee ik uit lunchen ging en ‘s avonds ging ik uit eten met Alessa. Vrijdag? Je verwacht het niet, maar ik ontmoette weer een nieuwe au pair en ging met haar lunchen haha. Het was deze week nog steeds vijfendertig graden en het moeilijkste was eigenlijk elke dag vijftig minuten achter elkaar in een auto moeten wachten bij de school van Josh.
Die zaterdag ging ik met mijn gastgezin mee boodschappen doen en daarna met Alessa Mexicaans eten. Later die middag hadden we een pool party bij Alessa samen met Wendy. Beide bleven we die avond ook bij haar slapen.
Maandag negen maart begon weer een nieuwe werkweek. De kinderen mogen na schooltijd altijd nog ‘even’ op het schoolplein spelen dus we waren pas rond 17 in huis. Dinsdag was ik iets eerder vrij en ging naar de film met Wendy en Alessa en woensdag ging ik naar de bibliotheek om daar te lezen met Alessa. Donderdagochtend stuurde Lieke me een berichtje of ik naar het strand wilde en ging ik met haar naar Palm Beach. Er wordt wel eens gezegd dat Sydney vier seizoenen op een dag kan hebben en dat was die dag zeker waar. Die avond belde ik met Janine voor haar verjaardag. En op de laatste dag van de week was het ‘Crazy hair day’ op Chloe haar school en verlieten we het huis in een wolk van glitters waarna ik met Alessa ging lunchen in een speciaal nieuw restaurant waar het merendeel van de tijd een wachtrij van twee uur staat.
Dat weekend ging ik met Wendy en Amy naar een winkel in de middle of nowhere. Of, het was nog steeds in Sydney, maar we moesten bijna twee uur met het openbaar vervoer reizen om er te komen in een typische Nederlandse regenbui. Het was een Nederlanse supermarkt met onder andere hagelslag, drop en bamischijven met daarachter een restaurant.
Nadat we met zijn allen in het restaurant gegeten hadden (kroket, haring, bitterballen en taart) besloten we om nog iets in de winkel te kopen. Ik kwam dan ook thuis met: ontbijtkoek, een zuurstok, een zak drop en salmiak napoleons. Zondagochtend stond ik om zes uur ‘s ochtends op omdat Janine haar verjaardag vierde en ik er op deze manier via skype en het tijdsverschil toch bij kon zijn. De rest van die dag was ik in huis bij mijn gastgezin en spendeerde ik in het zwembad.
De week daarop sprak ik op dinsdag met Wendy af. Ze had gratis kaartjes voor de Sydney Eye, een groot uitkijkpunt over de stad. Later die middag maakte Chloe nog een speciale kaart voor me om op te hangen in mijn kamer. Mijn planning was eigenlijk om deze week zoveel mogelijk binnen te blijven in verband met het corona-virus, maar donderdag 19 maart stond Alessa opeens onaangekondigd op de stoep met een tas vol met eten en chocolade om me op te fleuren nadat ik haar eerder die ochtend vertelt had dat ik die dag nogal van slag was. Mijn gastgezin gaf diezelfde dag ook aan: in verband met corona, als je terug naar Nederland wilt dan moet je nu gaan want waarschijnlijk zijn eind volgende week de vliegtuigen dicht. Gelukkig wist Josh me die middag weer helemaal op te vrolijken door een play-doh poppetje te maken dat mij moest voorstellen.
Zaterdag 21 maart ging ik nog uiteten met Wendy en Alessa, naar daarna was het gedaan. Op maandag deelden Chloe en Josh hun paascadeautjes uit op school en vanaf dinsdag gingen de scholen dicht. Dat betekent dat ik zowel haar als Joshua de afgelopen week thuis onderwijs heb gegeven: wiskunde, Engels, rekenen, maar ook gym en geschiedenis. Ook maakten we paasmandjes en bakten cupcakes met stroopwafels en blauwe bessen. Chloe kreeg het voor elkaar om op vrijdag mijn telefoon te slopen dus zaterdag ben ik met mijn host dad naar een winkelcentrum geweest en nu heb ik een nieuwe telefoon en ereader haha.
Beide ouders van het gezin werken momenteel vanuit huis, maar de moeder is in plaats van vijf dagen nu twee dagen gaan werken. Er zijn gesprekken om het hele land in totale lockdown te doen dus het is onduidelijk hoe mijn aankomende weken er precies uit gaan zien. Wel heeft Alessa besloten om weer terug te vliegen naar Duitsland en zal, als alles goed gaat, later vandaag of morgen weer in Duitsland landden.
Ik heb een aantal foto's, die ik gemaakt heb in maart, online gezet. In de tussentijd, mocht iemand de behoefte voelen om drop deze kant op te sturen, of wat stroopwafels, nu ik niet opnieuw naar de Nederlandse supermarkt kan, meer dan welkom!
Een nieuw gastgezin, sandboarden en Mardi Gras!
Blog vier alweer! Ik ben ondertussen al meer dan een maand in Australië. De tijd gaat zo snel. Sinds mijn vorige blog drie weken geleden is er weer van alles gebeurd dus hierbij een update.
In mijn vorige blog op 10 februari gaf ik aan dat ik die zondag nadat ik terugkwam van surfkamp het er met mijn host mom over had gehad en we besloten hadden om te gaan rematchen. Die maandag werd ik dus, zoals gezegd aan drie gezinnen gematchet. Uiteindelijk zijn dat er nog meer dan tien geworden. Je zou verwachten keuze zat, maar ik merkte dat ik het toch erg moeilijk vond. Je hebt al eens een keuze gemaakt die anders uitpakt dan verwacht en dan moet je alles wat je in die maand hebt opgebouwd weer gaan inruilen. Hoewel ik nu een duidelijker beeld had van wat ik wilde, vond ik binnen Sydney niet veel gezinnen die daarbij aansloten. Volgens mijn host mom uit Clovelly iets dat toch kenmerkend is voor de cultuur in deze stad.
De Australische organisatie matchte me dan ook aan gezinnen in andere delen van Australië: Melbourne, Brisbane, Adelaide en zelfs Darwin. Darwin ligt helemaal aan de andere kant van het land, vlakbij de woestijn en heeft een tropisch klimaat. En hoewel het gezin ontzettend leuk leek, zou dat toch een verhuizing betekenen naar ruim 3000 kilometer verderop.
Hoe langer ik met gezinnen in gesprek was die in andere steden in Australië woonde, hoe meer ik eigenlijk op begon te zien tegen opnieuw vliegen, in een nieuwe stad starten, een netwerk opbouwen. En uiteindelijk heb ik dan ook maar tegen de Australische organisatie gezegd: Ik weet dat ik moet openstaan voor nieuwe dingen, maar ik weet niet of ik helemaal vanaf nul weer beginnen nu echt zo prettig vind.
Maar zoals ik zei, ik heb een netwerk opgebouwd in Sydney. Het is ongelooflijk hoe snel je nieuwe mensen leert kennen en hoe iedereen bereid is je te helpen. Vriendinnen stuurden gastgezinnen door bij hen uit de buurt, ik werd gekoppeld aan familie van gastgezinnen die ik ontmoet had en in een groepsgesprek met au pairs die ik nog nooit in het echt had ontmoet werden mijn gegevens doorgespeeld. Een van deze gezinnen zou betekenen dat ik mijn Australische organisatie achter mij zou laten en in eerste instantie zag ik dat niet zo zitten, maar… ik heb het toch gedaan!
Na nog twee weken bij mijn gezin in Clovelly te hebben gewerkt, ben ik verhuisd naar Noord Sydney. Geen krabben en muggen meer, maar in plaats daarvan enorme hagedissen in de tuin. Mijn huidige gezin heeft vroeger met de Australische organisatie samengewerkt en hebben een dochter van zeven en een zoontje van vijf. Joshua, het zoontje, gaat naar het speciaal onderwijs omdat hij problemen heeft met spreken dus elke ochtend breng ik ze beide met de auto naar school. Ja, jullie lezen het goed, ik ben hier met een automaat aan de linkerkant van de weg aan het rijden (en dus ook voor het eerst van mijn leven aan het fileparkeren!)
Maar goed, de afgelopen drie weken dus.
Op maandag 10 februari, de dag van mijn vorige blog, begon de twee weken opzegtermijn bij mijn gastgezin in Clovelly te lopen. De kinderen lakten mijn nagels, we deden spelletjes en hadden ontzettend veel plezier en ik vroeg me echt af: Maak ik de juiste keuze?
Dinsdag hield het toetsenbord van mijn laptop ermee op dus de signalen tot nu toe waren niet echt positief. En ook toen ik dinsdag langs de stranden liep met een andere au pair en woensdag uit brunchen ging, dacht ik, ik hoop dat ik de juiste keuze maak.
Donderdag ging ik naar het strand om aan mijn boek te schrijven (verschijnt 23 september 2020 bij Blossom Books) en ben ik samen met twee andere au pairs wezen lunchen. Hoewel het absoluut niet ongemakkelijk werd met mijn gastgezin in Clovelly en we samen nieuwe au pairs en gastgezinnen bekeken, besloot ik die avond pizza te halen en op te eten aan het strand. Vrijdag voor Valentijnsdag waren mijn dates dan ook andere au pairs.
Op zaterdag ging ik naar Alessa, de au pair waarmee ik bevriend werd op surfkamp, samen met Wendy, een van de Nederlandse au pairs waarmee ik naar Australië ben gevlogen. Alessa haar gastgezin heeft een zwembad (mijn nieuwe gastgezin ook!) en na een poosje gezwommen te hebben zijn we met zijn drieën naar de film gegaan en uiteten. Blijkbaar is het typisch Australisch om ijs te eten tijdens de film en met enorme (nep)leren stoelen waarbij je met je benen omhoog kunt zitten, is dat prima vertoeven.
Zondag heb ik met Wendy en Amy de Sydney Harbour Bridge overgelopen voordat we Alessa ontmoette en samen naar een grote markt gingen die onderdeel is van Mardi Gras, een evenement dat van Valentijnsdag tot 1 maart loopt en allerlei activiteiten door de stad heeft voor de LHBTQ+ gemeenschap.
Maandag werkte ik weer de hele dag en omdat de moeder moest overwerken en de vader nog steeds op zakenreis is, moest ik de jongens naar bed brengen. Na een hele dag met de kinderen rondrennen, viel ik samen met de oudste op zijn bed inslaap.
Dinsdag was voor een picknick in het park met Wendy tijdens de lunch, woensdag voor een lunch met Alessa in het centrum van de stad en donderdag met twee au pairs aan het strand. Ik merkte dat ik toen ik in deze tweede week nog steeds geen nieuw gastgezin had gevonden, nogal de neiging kreeg om mezelf vol te proppen met Australische koekjes en soms een familiepak per dag opat. Waardoor een beveiliger die Alessa en mij aansprak omdat hij dacht dat ik spullen gestolen had, zijn gezicht moest afwenden toen hij mijn wekelijkse boodschappen zag haha.
Woendagavond vertrok de moeder voor een zakenreis naar Melbourne dus om vier uur ‘s nachts had ik de kinderen bij me in bed liggen. De ouders wilden de kinderen pas vertellen dat ik zou vertrekken nadat ze terug waren op zaterdag dus probeer dan maar eens uit te leggen waarom er weer een koffer in je kamer staat.
Vrijdag nadat ik klaar was met werken, kwam de opa het overnemen en vertrok ik, samen met Wendy, met al mijn spullen naar Newcastle, waar Amy woont. Een treinreis van 2,5 uur. Het afscheid nemen van de jongens was lastig, want die wisten nog steeds niet dat ik niet terug zou komen en dat morgen hun nieuwe au pair al zou arriveren. Gelukkig boden Amy en Wendy een enorm goede afleiding en we zijn onder andere naar Port Stephens geweest om te gaan sandboarden!
En toen was het tijd om Newcastle achter ons te laten en met de trein terug naar Sydney te reizen, naar mijn nieuwe gezin. Zondag 23 februari kwam ik net voor het avondeten aan en na samen avond gegeten te hebben, kreeg ik cadeautjes en zelfgemaakte tekeningen van de kinderen. Super lief. De moeder zei ook meteen: Welkom thuis.
In dit nieuwe gezin begin ik om 6.30 met werken, ik haal de afwasmachine leeg, hang de was op en maak de kinderen wakker. We ontbijten, de kinderen doen hun schooluniformen aan en dan breng ik ze naar school. Vaak ben ik om 9.30 weer in huis om vervolgens om 14.30 weer weg te gaan om ze op te halen. In de middagen help ik de oudste, Chloé, met haar huiswerk en daarna gaan we buitenspelen totdat de ouders er weer zijn en het tijd is om te gaan avondeten. Het is dan vaak een uur of 18-18.30.
Op maandag ontdekte ik mijn nieuwe buitenwijk, dinsdagavond ging ik met Alessa uit eten, woensdag waren Alessa en ik op pad om een auteursfoto te maken en mezelf in te schrijven bij de bieb en donderdag spendeerde ik voornamelijk schrijvend en met extra meters maken in de auto.
Doordat het hier nog steeds zo ontzettend warm is, was Joshua op vrijdag vrij van school. In de ochtend zijn we naar het park gegaan en ontmoette ik een andere au pair die hier in de buurt woont. We moesten helaas iets eerder weg omdat Joshua in zijn broek poepte. Die avond ging ik eerst uiteten met het gastgezin en daarna ben ik naar Alessa gegaan om te helpen met oppassen.
Zaterdag was het tijd voor de Mardi Gras parade! In de Verenigde Staten staat Mardi Gras voor ‘vette dinsdag’ en is het de laatste avond van carnaval. In Sydney is het echter een LHBTQIAP+ evenement en staat de parade zoals ik al zei, dan ook in het teken van de LHBTQIAP+ gemeenschap.
In de ochtend ben ik met het gezin boodschappen wezen doen en brunchen voordat ik later die middag met Amy, Wendy en Alessa afsprak. We gingen uit eten en namen, niet geheel verrassend, regenboognoedels! Hierdoor was het alleen zo laat dat er nauwelijks meer plek was om de parade te zien haha. Uiteindelijk waren we om vier uur ‘s nachts weer in huis. Zaterdagavond bleef Amy bij mij slapen omdat ze niet meer op tijd terug zou kunnen naar Newcastle.
Zondag gingen Amy, Wendy en Alessa en ik naar een Grieks festival bij jaarlijks bij Darling Harbour in de haven gevierd wordt. Na geluncht te hebben en meerdere keren ijs te hebben gegeten, hebben we de ferry gepakt naar de buitenwijk waar Alessa woont waar we een half uur hebben rondgelopen in de parken. En nu heb ik avond gegeten met het gezin, ga zo meteen mijn foto’s van februari online zetten en morgen om half zeven weer beginnen met werken! Spreek jullie snel.
Wisselen van gastgezin
Ik ben nu drie weken in Australië en ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik ga wisselen van gastgezin. Momenteel ben ik in gesprek met meerdere andere families en waarschijnlijk woon ik voor het einde van de maand dus ergens anders. Ik heb nu net iets langer dan twee weken bij dit gezin gewerkt, maar helaas klikt het niet.
Bij deze dus een blog om jullie even een update te geven want naast het wisselen van gastgezin, ben ik ook een heel weekend wezen surfen, ontmoette een ton andere au pairs en was zo vaak in en rond de oceaan te vinden dat ik zo’n beetje permanent zout proef.
Twee weken geleden eindigde ik met mijn eerste werkdag dus laten we de dag daarna maar inspringen. Het spijt me alvast hoelang deze blogpost is, ik zal proberen ze korter te houden in het vervolg!
Woensdagochtend ontmoette ik Laura, een Deense au pair die bij mij in de straat woont. Samen hebben we die dag de coastal walk gedaan die langs de stranden van Sydney loopt. Deze route van ongeveer 5 kilometer begint in de wijk Bondi en eindigt Coogee. Clovelly zelf is ook onderdeel van deze route en een van de laatste stops. Foto's hiervan zijn te vinden op deze blog.
Donderdag sprak ik overdag, terwijl ik vrij was, weer met Laura af en gingen we naar Gordans Bay, een prachtige baai vlakbij Clovelly en ook onderdeel van de coastal walk. In zowel Clovelly als in Gordans Bay is het water zo helder dat je er geweldig kunt snorkelen.
Vrijdag werkte ik de hele dag van zeven uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds.
Nu klinkt dat als een redelijke eerste week waarbij ik overdag een stuk meer vrije uren heb dan in Spanje het geval was, maar het was niet ideaal.
Op donderdag moesten mijn beide host kids eerder opgehaald worden van school omdat de jongste onder de uitslag zat. Bij de dokter hebben ze vervolgens allerlei testen gedaan om uit te sluiten of ik niet per ongeluk een coronavirus had meegenomen tijdens mijn overstap in China. (Het antwoord is ‘nee’). En de oudste was zo dol op hun oude au pair dat hij meerdere keren per dag in mijn gezicht schreeuwde, krabde, beet en sloeg onder de mededeling dat ze mij hier helemaal niet willen hebben. Hij probeerde zelfs een keer op me te plassen. Ik ben zelden zo blij geweest dat het weekend was.
Zaterdag sprak ik af in de stad met Wendy en Amy, twee au pairs waarmee ik ook naar Sydney ben gevlogen vanuit Nederland. Aangezien het ontzettend warm was, hebben we voornamelijk door de stad gedwaald samen met Sophie, een Deense au pair die we tijdens de introductie ontmoette. We spraken aan het eind van de middag af en hadden het over onze gastgezinnen. Ik vroeg me af of het typisch was voor de Australische cultuur of dat het meer aan mijn gastgezin lag dat ik me niet echt opgenomen voelde in het gezin terwijl ik juist daarom weer zo graag weer au pair wilde worden.
Op zondag sprak ik opnieuw met Wendy en Amy af en deden we gezamenlijk de coastal walk. Het was iets kouder dan eerder die week met Laura, en ik kon ze introduceren aan het Australische katervoedsel: de sandwich met bacon en ei.
Op maandag werkte ik weer een hele dag, maar doordat de jongens zwemles hadden, kon ik in principe een uur aan de kant zitten en pauze houden. Aangezien de ouders deze hele week een sap dieet volgden, kookte ik mijn eigen avondeten.
Op dinsdag ging ik zodra ik vrij was met Laura en Pia, een Duitse au pair, naar Bondi om onze WWCC-aanvraag te regelen. Dit is document dat iedereen die in Australië met kinderen wil werken, moet aanvragen en het is drie jaar geldig. Dit betekent dat ik de aankomende drie jaar in Australië met kinderen zou mogen werken als bijvoorbeeld au pair, maar ook in een kinderopvang.
Hierna zijn we naar een supermarkt gegaan zodat ik Australische varianten van oreo’s kon kopen, onder andere Red Velvet Cake, Pure Chocolade met Sinasappel en Honing met Cream. Met de jongens speelde ik, nadat ik ze had opgehaald van school, de hele middag in de zandbak. De oudste vond het nog steeds heel moeilijk dat hun oude au pair is vertrokken en nam de moeite om in mijn waterfles te spugen.
Woensdag en donderdag spendeerde ik overdag met Laura op het strand. Woensdag gingen we naar het strand van Clovelly en donderdag, toen het weer opeens slechter begon te worden, waren we in Coogee. Hier kocht ik weer een nieuwe variant van de typisch Australische timtam koekjes: vanille met oreo. Met de kinderen ging het ondertussen steeds beter en we hadden een boel lol die middagen. Al bleef het redelijk heftig, op woensdag klikte de oudste zich los uit de kinderwagen en rende weg omdat hij zijn oude au pair terug wilde. Ontzettend sneu en lastig voor dat jongetje, maar ook bijzonder gênant om hem een halve straat lang te achtervolgen.
Donderdagavond nadat ik klaar was met avondeten spraken de ouders me aan. In eerste instantie vond ik dit nogal vreemd want normaal als ik klaar ben met werken voel ik me nogal de woonkamer uitgekeken. Ze benoemden dat ze de huidige situatie niet vonden werken en dat hun vorige au pair een stuk sneller mee kon lopen in hun ritme. Ze vertelden me dat ik hun huishouden meer- in plaats van minder stressvol maakte. Dat viel eigenlijk nogal rauw op mijn dak omdat ik juist het gevoel dat dat mijn relatie met de kinderen beter werd en ze minder praatte over hun oude au pair. Ze werden in ieder geval minder agressief en luisterden beter. Ook kreeg ik langzamerhand meer spontane knuffels.
Vrijdag had ik de kinderen weer de hele dag, maar ik kon twee uur eerder stoppen met werken omdat ik een surfkamp had geboekt! Laura was al eerder die ochtend vrij en we waren van plan de jongens samen mee te nemen naar het park, maar het regende ondertussen zo hard dat we spelletjes hebben gedaan in de woonkamer.
Vrijdagavond kwam ik dus aan op surfkamp en het was geweldig! Na twee uur in de bus te hebben gezeten, had ik een handvol nieuwe au pairs ontmoet waarmee ik een kamer deelde. Een van hen is au pair in een gezin waar ik ook een aantal keer mee geskyped heb! Ook zag ik mijn eerste Australische buidelrat. Ze zijn iets groter dan de gemiddelde kat en een stuk steviger gebouwd.
Op zaterdag begonnen we vroeg in de ochtend met twee uur surfen. Het regende, maar goed, je wordt toch nat in het water. Deze eerste twee uur heb ik voornamelijk vallend doorgebracht. Ik had een iets te klein surfboard waardoor ik te ver naar voren leunde en steeds kopje onderging. De twee uur daarna, het weer was ondertussen nog slechter geworden, lukte het me om daadwerkelijk op het surfboard te gaan staan. Later die avond sprak ik veertig minuten met Smart Au Pairs over de situatie in het gastgezin en ging samen met andere mensen van het surfkamp naar een pub.
Zondag volgde er nog twee uur surfles. De weercondities waren ondertussen zo slecht dat onze surfinstructeurs vertelden dat ze op dat strand nog nooit zo’n hoge vloed hadden gezien. De wind stond verkeerd waardoor de golven elkaar snel opvolgden en afbraken en stromingen die normaal dieper onderwater zitten en water terug de oceaan insturen, kwamen naar boven. De laatste keer dat er zoveel regen viel in Sydney was drie jaar(!) geleden.
Ondanks de weercondities vond ik het surfen echter echt geweldig en ik ga het zeker blijven doen zolang ik in Australië ben. Blijkbaar bestaat er dan toch een sport waar ik daadwerkelijk aanleg voor heb!
Zondagavond waren de kinderen nog wakker toen ik terugkwam en gaven me knuffels en zeiden hoeveel ze me hadden gemist. De oudste zei vorige week al dat ik het uit moet maken met mijn vriend omdat hij mijn vriendje wil zijn. Alles bij elkaar maakte dat het wel echt heel lastig om de moeder aan te spreken over mijn gesprek met Smart Au Pairs. Mijn band met de kinderen wordt steeds beter en ik vind ze soms echt geweldig. Het is lastig om dan aan te geven dat je je geen onderdeel voelt van het gezin. De moeder (de vader is twee weken op werktrip) zei echter dat ze me helemaal begreep en het met me eens was. Hun gezin is erg op zichzelf en ze merkte ook wel dat dat niets voor mij was.
Dus, wat betekent dit nu?
Maandag werkte ik de hele dag en had ik het ontzettend leuk met de jongens. De moeder ging uiteten en de oudste en ik zijn samen in slaap gevallen in zijn bed. Ondertussen zijn zowel het gezin als ik weer op de website van Smart Au Pairs geplaatst en ben ik alweer gematched aan drie gezinnen. Totdat zowel het gastgezin als ik een nieuwe match hebben, blijf ik hier wonen en werken. Gemiddeld genomen zou dat ongeveer twee weken zijn.
Ik hou jullie op de hoogte!
Aankomst in Sydney
Mijn eerste blog vanuit Sydney!
De vorige keer zei ik dat ik alleen mijn verzekering nog maar hoefde te regelen voordat ik kon vertrekken maar dat viel flink tegen. Doordat ik langer dan drie maanden buiten Nederland werk, moest ik mijn Nederlandse verzekering stopzetten, maar doordat het eind december was, dacht iedereen dat ik in plaats daarvan van verzekering wilde veranderen. In een week tijd sprak ik de Sociale verzekeringsbank, drie verschillende afdelingen van de belastingdienst en drie verzekeringen. Daarna kwam nog mijn internationale rijbewijs, een workshop in Venray van Travel Active én nou ja, jullie snappen het.
Vlucht
Op 21 januari 2020 vloog ik om 13.30 vanaf Schiphol naar Guangzhou in China. Alle vijf au pairs die meegingen op de groepsreis moesten om 9.00 op het vliegveld zijn. We moesten even wachten tot iemand van Travel Active er was, maar daarna konden we inchecken en onze koffers afgeven. Hier ontstond er wat lichte stress want onze overstap zou maar 1,5 uur duren en volgens KLM zouden we onze koffers in China weer opnieuw moeten opzoeken en inleveren.
Ik had de meeste andere au pairs voor die tijd nog niet ontmoet, maar na een vlucht van 10 uur kwamen we allemaal heelhuids aan in China. Amy, Wendy en ik zaten op dezelfde rij naast elkaar en zijn ook allemaal in/ of in de buurt van Sydney terechtgekomen.
In China, na het aanspreken van meerdere mensen, en meerdere controles bleek dat we onze koffers niet hoefden ophalen. Ons vliegtuig naar Sydney was ondertussen al begonnen met boarden, maar we hebben het gered! Toen ik het vliegtuig inliep, zag ik echter dat een man foto’s van mij maakte. Ik heb hier toen een stewardess over aangesproken en zij en haar supervisor hebben de man vervolgens geconfronteerd en toegekeken hoe hij de foto’s verwijderde.
Introductieprogramma Sydney
Na nog een vlucht van negen uur, landde ik woensdagochtend om een uur of 11 Nederlandse tijd in Sydney. Ik zat tijdens deze vlucht aan het raam en kon het opera house en dolfijnen zien! Na, ook hier, meerdere controles, konden we de aankomsthal in om de buitenlandse au pairs te ontmoeten waarmee de gezamenlijke introductie zouden hebben voordat we naar onze gastgezinnen zouden gaan. We werden opgehaald op het vliegveld door Natalie, zij is zelf Belgische en woont momenteel in Australië.
Na aankomst in het hostel in het centrum van Sydney, kregen we een mapje met informatie en konden we naar bed.
Donderdag zaten we om half negen aan het ontbijt voordat we met zijn allen de stad ingingen. In eerste instantie zouden we onze WWCC aanvragen (lijkt op een VOG, maar dan voor iedereen in Australië die met kinderen wil werken), maar doordat ze de regels begin januari hebben aangepast, kon dat niet meer. Wel konden we allemaal Timtams proberen, een soort Australische koekjes.
Hierna zijn we naar een telefoonwinkel gegaan en kreeg iedereen een Australisch nummer en gingen we naar de reispartner van onze Australische au pair organisatie om te praten over alle reismogelijkheden die we hier hebben. Dan gaat het allemaal toch wel heel erg kriebelen. We sloten de ochtend af met een informatieve powerpoint presentatie.
In de middag zouden we een ‘treasure hunt’ doen door de stad, maar halverwege was er iemand flauwgevallen, hadden mensen gehyperventileerd en moest ik zelf overgeven door de hitte. Het blijkt dat er niet veel schaduw is in Sydney, maar dat het er wel drieënveertig graden kan worden. Dat is toch heel anders dan de temperaturen die ik gewend was uit Nederland. Ik heb daarna nog wel een halve pizza gehad en een aantal au pairs en ik zijn zelfs daarna nog naar de KFC geweest voor een tweede keer avondeten.
Vrijdag dan, het weer was in ieder geval beter. We zaten aan dertig graden met motregen. Na het ontbijt liepen we naar het Customs House voor een drie uur durende cursus kinder EHBO. Ik had ook al een cursus gehad van Travel Active tijdens de workshop, maar bepaalde ritmes bijvoorbeeld met reanimeren zijn toch anders hier. Ook kregen we informatie over alle dieren in Australië die je, eh, dood kunnen maken. Of in ieder geval, stevig pijn doen. Hierna volgde een typisch Australische BBQ in het midden van een park voordat we onze Australische bankrekeningen op gingen zetten. En aangezien we daarna niet het tweede deel van de WWCC-verklaring konden doen, waren we om drie uur ´s middags al vrij. Een bankrekening, pas voor het openbaar vervoer en simkaart rijker dan twee dagen geleden. En dus hebben we, voordat we teruggingen naar het hostel, met zijn allen nog ijs gehaald. Het eten is hier in verhouding wel erg duur, omgerekend betaal je een euro of vier voor het kleinste ijsje dat ze hebben
Met de au pairs waarmee ik op een kamer sliep, ben ik diezelfde avond nog weer naar het Opera house geweest. We wilden om 19 vertrekken, maar waren eerst weer in slaap gevallen. Onze kamer in het hostel had geen airco dus soms was het om half twee ´s nachts al vijventwintig graden en werden we met zijn allen massaal wakker. En met drieënveertig graden tijdens de ´treasure hunt´ een dag eerder had het opera house me gestolen kunnen worden.
Zaterdag werden zes van de acht au pairs opgehaald door hun gastgezin en bleven een au pair uit Denemarken die pas volgende maand bij haar gastgezin begint en ik, alleen over en dus besloten we om nog een keer naar het Opera house te gaan zodat we het een keer goed bij dag en nacht gezien hadden. In verband met Australian day op zondag, waren ze druk bezig met voorbereidingen treffen en werd het volkslied gezongen. Hierna hebben we nog een poos door de Botanische tuinen van Sydney gewandeld en zijn naar de reisorganisatie geweest waar we eerder die week met de oriëntatie waren om onze reisplannen te bespreken.
Aangezien vrijwel alle au pairs vertrokken waren, had ik die avond drie nieuwe kamergenootjes in het hostel. Drie jongens. Blijkbaar had de host mom een girls-only room voor mij geboekt, maar is dat niet goed doorgekomen.
Zondagochtend landde mijn gastgezin weer op Australische bodem na een nachtvlucht uit Bali en werd ik opgehaald voor het hostel door een Uber. Een van de jongens uit het hostel had een briefje op mijn bed gelegd terwijl ik lag te slapen om mij veel succes te wensen.
Eerste dagen bij het gastgezin
Toen ik zondag bij het gezin aankwam, lagen de jongens net in bed omdat ze tijdens de vliegreis geslapen hadden. De moeder liet mijn kamer zien, ik heb mijn eigen verdieping in het huis, en toen de jongens wakker werden kon iedereen zijn cadeautjes uitpakken en hebben we gezamenlijk geluncht met enorme broodjes met daarop bacon en ei. De jongens vonden de klompen die ik voor hen had meegebracht geweldig!
Eigenlijk vrij snel daarna vertrokken de ouders naar een bruiloft en kwamen opa en oma om op te passen. In eerste instantie wilde ik in huis blijven om de jongens beter te leren kennen, maar de grootouders moedigden mij aan om vooral de omgeving te ontdekken en dus ben ik later die middag naar het strand gelopen dat aan het eind van de straat ligt.
De grootouders gingen om 18 naar huis en dus moest ik oppassen totdat de ouders er weer zouden zijn rond een uur of 23-24. De bedoeling was dat de jongens de hele tijd zouden doorslapen, maar om 21 werden ze allebei huilend wakker. Jetlag. Een uur later lagen ze allebei weer in bed, maar Billy, de oudste wilde dat ik bij hem bleef zitten totdat zijn moeder er weer was dus ik heb nog 1,5 uur in zijn kamer gezeten daarna.
Maandag was iedereen nog vrij in verband met Australian day en dus kon ik uitslapen. Ik werd redelijk vroeg wakker door de vogels die ze hier hebben. Ze zijn vrij luid en hun geschreeuw lijkt op kinderen die keihard ´au´ roepen. Niet heel erg ontspannend. Het gezin was op bezoek bij familie dus in de ochtend had ik het huis voor mezelf voordat we gezamenlijk gingen lunchen. In de middag hebben ze mij de omgeving laten zien en die avond gingen we uiteten. De kinderen hebben nog steeds last van hun jetlag dus zeker op het einde, toen het een uur na hun normale bedtijd was, werden ze heel huilerig. Die avond zag ik ook mijn eerste Australische spin, er zat een Huntsman in mijn kamer. Ze zijn ongevaarlijk en eten kakkerlakken dus ik heb hem maar gewoon laten zitten, ook al zijn ze nogal groot en kunnen ontzettend snel rennen en springen.
Dinsdag dan, ik begon om 7 uur ´s ochtends met werken. De moeder was er in de ochtend om te laten zien waar de jongens drie dagen in de week naar school gaan. Beide jongens hadden nog steeds last van hun jetlag dus tijdens het ontbijt en tandenpoetsen viel de oudste weer een aantal keer in slaap. Toen ik terugkwam om 9 uur heb ik het avondeten voorbereid en gewerkt aan de opmerkingen op mijn manuscript die ik van de redacteur had gekregen.
Om 15 uur vervolgens met de bus de jongens weer opgehaald van school. Het gezin woont bovenop een heuvel dus ik moet de jongens naar boven duwen terwijl ze in een tweepersoonswandelwagen zitten. Ik kom straks terug met enorme kuiten! (Maar die heb ik nu nog niet, dus ik heb de oudste op 75% uit de wandelwagen gehaald om naast me te lopen). In de bus deed ik trouwens echt alles fout, ik stapte aan de verkeerde kant uit, stond op de verkeerde plaatst, kon niet meteen inchecken, maar iedereen was super vriendelijke en behulpzaam.
Vervolgens hebben we een uur in de tuin gespeeld: gefietst, op de trampoline, rondgerend. En hierna heb ik om 17 het avondeten weer opgewarmd voor ze. Door hun jetlag hadden ze nog steeds geen honger dus het kostte mij echt een uur voordat ze hun eten ophadden en vervolgens wilden ze niet in bad want ‘ze waren nog niet moe,’ terwijl ze letterlijk humeurig zijn door het slaaptekort. Maar goed, in bad gedaan, verhaaltjes voorgelezen, speelgoed opgeruimd en daarna was de moeder er weer die ze definitief naar bed bracht.
Morgen mijn tweede ‘echte’ werkdag dus, ben benieuwd. Het gevoel is in ieder geval wel positief. Ik heb foto’s van de introductie aan de blog toegevoegd en ik zal morgen nog een aantal plaatsen van de suburb waar ik woon. Ik hou jullie op de hoogte (geen idee hoe regelmatig). Groetjes uit Australië!
Nieuw vertrek!
Het laatste artikel op deze blog verscheen op 28 augustus 2017, de avond dat ik terugvloog vanuit Valencia naar Nederland, nadat ik zomer au pair was geweest. Ondertussen zijn we meer dan twee jaar verder. En nu ga ik weer weg. Dit keer niet naar Spanje, maar naar Australië, voor minimaal een half jaar. Iets dat al heel lang op de planning stond. Deze zomer nog vond ik papieren terug uit 2012/2013 waarop stond het in grote letters geschreven stond. Na de middelbare school en mijn studie? Australië.
Nu, dat afstuderen is gelukt. In 2015 ben ik begonnen ik aan mijn HBO-Rechten opleiding en afgelopen oktober mocht ik mijn bachelor diploma in ontvangst nemen.
Maar goed, Australië dus.
Tijdens het schrijven van mijn scriptie had ik al regelmatig contact met Travel Active, de organisatie waarmee ik toentertijd ook naar Spanje ben gegaan om hen over mijn plannen te vertellen. Naast de reguliere programma’s organiseren zij af en toe ook groepsreizen naar bijvoorbeeld Engeland en Australië. Dit houdt in dat meerdere au pairs gezamenlijk vanuit Nederland vertrekken en plaatselijk een introductie volgen. Op 28 oktober kondigde Travel Active hun volgende groepsreis naar Australië aan en de 30ste schreef ik me in.
Dit betekent dat ik 21 januari 2020 naar Australië vlieg.
Nadat ik me 30 oktober officieel had ingeschreven, begon het echte werk: formulieren invullen. Een Engelstalig interview. Een VOG aanvragen. Medische gegevens die werden doorgelicht. Een paar maanden daarvoor had ik mijn gastgezin uit Spanje weer opgezocht en zij hebben referentie voor mij geschreven. (Die ontmoeting was trouwens fantastisch. Ik was best bang dat Samuel Jr me niet meer zou herkennen omdat hij toentertijd nog maar zo jong (1,5) was, maar hij vertelde vol enthousiasme dat ik meteen weer kon blijven slapen omdat de (huidige) speelkamer nog steeds “Rianne’s kamer” heet.)
3 december waren al mijn papieren goedgekeurd door zowel de Nederlandse als de Australische organisatie en werd ik op de Australische website geplaatst om 3 uur ’s nachts Nederlandse tijd. Dit betekent dat zodra de Australische organisatie besloot dat een gezin en ik een match konden zijn dat onze profielen voor elkaar zichtbaar werden. Hierna zou ik dan contact met de gezinnen kunnen opnemen om een eventueel Skype/Facetime/Whatsapp Video- gesprek in te plannen. Mijn eerste skypegesprek was die dinsdagavond zelf al om middernacht.
Twee jaar geleden in Spanje werd ik in een maand tijd aan drie gezinnen gematched. De eerste familie, de familie Vincent, is degene waar ik uiteindelijk ook naartoe ben gegaan. Ik had verwacht dat het nu ongeveer hetzelfde zou zijn, maar zodra ik op de website werd geplaatst had ik al twee matches. En toen ik wakker werd een paar uur later waren het er vier. Binnen 48 uur waren het er tien.
Het eerste dat opviel was de grote verscheidenheid in gezinnen. Ik had gezinnen in Sydney, Adelaide en Melbourne. Alleenstaande ouders. Gezinnen met 1,2, of 3 kinderen. Kinderen van elf maanden, maar ook van veertien jaar. Mensen die voor het eerst een au pair namen of die soms al acht jaar lang au pairs hadden. Mensen met huisdieren, zonder huisdieren en soms zelfs een halve boerderij. Ouders die fulltime, parttime of helemaal niet werken. Kinderen op publieke- en privéscholen, maar ook kinderen die houden van een variatie van dingen zoals surfen, rugby, zingen en hobby’s waar ik zelfs nog nooit van had gehoord zoals Footy dat blijkbaar voor Australisch football staat.
Dus ja, overweldigend.
De eerste acht matches heb ik allemaal gemaild, maar de twee gezinnen die daarna kwamen niet meer. Niet alleen trokken deze gezinnen mij minder, maar ik was al met zoveel mensen aan het praten dat ik bang was dat ik anders het overzicht kwijt zou raken. Van twee gezinnen hoorde ik niets terug, maar met een aantal anderen had ik op 5 en 6 december een eerste of tweede skypegesprek. Het was erg leuk om te zien dat de gezinnen naast inhoudelijk ook heel erg verschilden in communicatie. Sommigen waren duidelijk een stuk (in)formeler.
Die eerste week van december sloot ik af met meerdere gezinnen die direct zeiden: ja, dit is hem. En toen moest ik gaan kiezen. Iets waar ik eigenlijk niet zo heel goed in ben. Sterker nog, na elk gesprek had ik zoiets van ‘ja, dit gezin is het,’ totdat ik het volgende gezin sprak.
Om mijn gedachten af te leiden vroeg ik 9 december, maar alvast mijn werkvisum aan. Die werd echter meteen toegekend dus dat was nauwelijks meer een afleiding te noemen.
Uiteindelijk had ik op 10 december een gesprek met de drie gezinnen waar mijn meeste voorkeur naar uitging en die ook hadden aangegeven dat ze mij graag als hun au pair zouden willen. De andere gezinnen zei ik ondertussen af.
Op 13 december waren er nog twee gezinnen over en sprak ik hun huidige au pairs. Nog tijdens deze gesprekken heb ik mijn voorkeur uitgesproken en een half uur later kon ik Travel Active bellen om te vertellen dat ik definitief een gezin had: de Burns.
De Burns bestaan uit een vader, moeder en twee zoontjes, Billy en Joe van vier en twee jaar oud. Ze wonen in de wijk Clovelly in Sydney, vlakbij het bekende strand Bondi Beach. Het centrum van de stad is ongeveer een half uur met de bus bij hen vandaan. In eerste instantie trok dit gezin me iets minder, maar hun online gegevens en e-mails waren heel anders dan de sfeer die ik meekreeg tijdens het skypen.
En nu? Ik heb een gastgezin. Ik heb een visum. Op woensdag 15 januari heb ik een afspraak bij het hoofdkantoor van Travel Active in Venray, Limburg. Daarna houdt, als het goed is, niets mij meer tegen om de dinsdag daarop te vertrekken. Momenteel moet ik alleen nog inpakken en een verzekering regelen.
Ik gok dat ik bij mijn volgende blog al in Sydney zit en jullie kan vertellen over de vlucht, groepsreis en het gastgezin. Mocht je daarin geïnteresseerd zijn: rechts in beeld kun je je e-mailadres achterlaten om op de hoogte te blijven!
Terug naar Nederland
Donderdag 24 augustus –
Er is besloten dat Samuel Jr deze laatste twee dagen als ik moet werken bij Tina haar moeder is. Op deze manier heeft Samuel Sr wat ‘rust’ en kan zich ‘beter focussen op zijn werk’. Ik was hier eigenlijk best een beetje door gepikeerd omdat dit mijn laatste dagen zijn en ik die graag met beide kinderen wilde doorbrengen, daarbij ben ik nog steeds van mening dat de reden dat Samuel Sr zo erg afgeleid is, is omdat hij zelf om de haverklap komt kijken. Olivia sliep nog toen ik officieel moest beginnen met werken en dus kon ik even rustig en uitgebreid ontbijten. Samuel Sr kwam de keuken binnen en het eerste wat hij me vertelde was dat hij het niet fijn vind dat ik op mijn telefoon zat tijdens werkuren en of ik daarmee wilde stoppen. Ik was lichtelijk verbaasd, want Olivia lag immers toch nog op bed. Toen Olivia wakker werd wilde ik haar uit bed halen en haar ontbijt maken, maar Samuel Sr vloog haast zijn werkkamer uit. En dus stond ik toe te kijken hoe Samuel mijn werk deed. Frustrerend. Ook vandaag kwam hij om de haverklap even kijken, meespelen of ging wat snacken, helemaal prima natuurlijk, maar toen hij tegen Tina ging zeuren dat zijn werk weer niet af was door mij, was ik toch weer even lichtelijk gefrustreerd. Gelukkig had ik een erg leuke dag met Olivia. Ze vroeg op een gegeven moment om DE tablet, en ik zei nee. Hierna vroeg ze om EEN tablet, dus afkijkend van mijn moeder pakte ik een vel papier en tekende een tablet voor haar. Hier, daar had ze een tablet! Ik herkende de geshockte blik die ik zelf vroeger ook had. We hebben het grootste gedeelte dag getekend en het was echt fijn. Tevens startte de Vuelta vandaag in Vila-real, die heb ik trouwens dus ook nog even mooi mee kunnen pakken!
Vrijdag 25 augustus –
Vrijdag! Mijn laatste officiële werkdag. Ik was weer alleen met Oliva en we spendeerden het voornamelijk met haar Engelse lessen. Het voelde niet als een laatste dag. Ik kan me niet voorstellen om hier weg te gaan. Dit huis is echt als een thuis gaan voelen. Inclusief alle frustraties die met huisgenoten komen dus zoals jullie gisteren lazen. Ik kijk de laatste dagen ook weer echt uit naar iedereen in Nederland zien. Deze laatste dagen voelen raar. Mijn koffer staat grotendeels alweer ingepakt. Ik denk niet dat de kinderen goed doorhebben dat ik maandag wegga en dan niet meer terugkom. Aangezien het vrijdag was zouden we een ijsje gaan eten om het weekend in te luiden. Tina en Samuel Sr wilden echter liever wandelen deze keer, wat ik op zich ook prima vindt. Het wandelen hield echter in dat we naar de auto liepen, instapten en weer uitstapten bij dezelfde ijssalon als vorige week.
Zaterdag 26 augustus –
In de ochtend spraken we af met goede vrienden van Tina en Samuel Sr en met hun gingen we naar het dichtstbijzijnde park. Het koppel heeft een dochtertje van zes maanden en wat is dat een schatje! Ik spendeerde het grootste gedeelte van de tijd met Samuel die met krijt een ventilator wilde tekenen. We zouden dus vandaag in de middag naar het strand gaan, maar het bleek te warm en dus zaten we vast aan het huis. Gelukkig voor mij was ik sowieso al niet van plan naar het strand te gaan. Een paar dagen terug werd ik geappt door Nelleke of ik mee uit wilde in Valencia zaterdagavond. Het zou me een mogelijkheid bieden om nog een laatste keer naar Valencia te gaan, het nachtleven daar te ontdekken en een goed afscheid van de andere au pairs te nemen. Een volmondig ja van mijn kant dus. Het enige nadeel? De laatste trein gaat om 22.30 en de eerste zondag om 7.17. Een nadeel omdat zondag als afscheid het gezin naar Morella gaat en ik dus rond 9.00 in de auto moeten zitten. Vaarwel slaap. Ik was zo’n twee uur eerder in de stad dan Nelleke en Melanie. Deze twee uur besteedde ik met ijs eten in een McDonalds en een afscheidscadeautje kopen voor de kinderen. De McDonalds was overladen met Australiërs van mijn leeftijd die niets van het Europese systeem snapten. Iemand moest ze uit de brand helpen en ik dacht even de enige andere persoon te zijn daar die Engels sprak. Uiteindelijk kwam Melanie om een uur of 20.00 aan in de stad en konden we gaan avondeten. Heel cliché moest ik als laatste avondmaal natuurlijk tapas kiezen. Ook al is tapas helemaal geen avondeten :’). De stad was verder wel oké zo ’s avonds, al zou ik nooit aanraden om cocktails te bestellen bij een taco bell ;)
Zondag 27 augustus –
De laatste hele dag in Spanje! We vertrokken al vroeg en kwamen rond de lunch aan in Morella. We gingen naar een restaurant waar Tina in haar jeugd regelmatig kwam, maar nu al dertig jaar niet meer was geweest. Het restaurant was volgens haar van binnen geen spat veranderd. Geloofwaardig als je je bedenkt dat er nog steeds een grote foto van een veertigjaardode dictator aan de muur hing. Ook al heb ik ook Trump gespot. Tina had van te voren gezegd dat de sandwiches daar aardig groot zijn, maar daar kwam ik zelf pas achter toen ik voor de zoveelste keer dezelfde fout maakte. Het is me al te vaak overkomen dat ik tijdens de lunch geen drie gangen verwacht en dan al vol zit bij het voorgerecht. Kak. Met moeite kreeg ik dus die enorme sandwich op waarna me werd medegedeeld dat ik wel dikker was geworden in Spanje. Bedankt, familie hier! Tijdens het eten kreeg ik allemaal cadeautjes in handen gedrukt van Samuel Sr zijn moeder als afscheid. Ik had het echt niet verwacht. Het was best een emotioneel moment met meerdere huilende mensen. Spanjaarden zijn sowieso mensen die snel huilen geloof ik. Toen dat allemaal was afgezakt gingen we vervolgens het centrum van Morella in voor de festiviteiten. Het hele gebeuren heette het confetti feest. Ik denk dat ik het het beste uit kan leggen als volgt: stel je carnaval voor alleen dan met kilo’s en kilo’s confetti. Iedereen draagt beschermende hoeden, mondkapjes en brillen terwijl overal om je heen confetti wordt gegooid. Letterlijk een heel feest door en met confetti. Tegen het eind van de middag was de confetti hoger dan mijn enkels en maakten kinderen er sneeuwengelen in. Het feest wordt maar een keer in de zes jaar gehouden door de enorme troep die er van komt. Tina noemde dit een speciaal voor mij georganiseerd afscheidsfeestje.
Maandag 28 augustus -
Vanavond om acht uur zit ik in het vliegtuig! En aangezien ik pas in de avond vlieg kon ik dus vandaag nog aan het werk. Ook al is Samuel Sr vrij en de hele dag in huis. Olivia had een heel lijstje opgesteld met dingen die we nog samen moesten doen. Dit varieerde van Engels leren tot tekenen en rondrennen. Samuel Jr wilde alleen knuffelen. Na de tijd spendeerde ik nog een dik uur met alle puntjes op de i zetten. Ik gaf Samuel Jr en Olivia hun cadeautjes en checkte alles nog een laatste keer. En toen was het gedaan. Ik vertrek nu binnen een half uur en Olivia en Tina hebben al wat tranen laten vloeien. Op het vliegveld ga ik de ouders van Nelleke ontmoeten die dezelfde vlucht hebben en samen kunnen we de tijd wel een beetje doden denk ik. Wanneer alles goed gaat dan vertrek ik om 20.10 uit Valencia en landt om 22.30 in Eindhoven. Vanaf Eindhoven halen mijn ouders en Jur me op en gaan we weer richting Drenthe. En dan ben ik weer thuis en was het hele avontuur alweer voorbij. Ik heb echt geen idee nu wat te zeggen. Is dit een blogafscheid? Nu ja, ik hoop dat jullie het fijn vonden om de blog te kunnen lezen en hopelijk tot snel :)
De een-na-laatste week
Hola!
Donderdag 17 augustus –
Elke keer was ik weer verbaasd als Samuel Jr en Olivia om iets lekkers vroegen. Negen van de tien keer vroegen ze namelijk om een schaaltje yoghurt. Hun ouders hebben hun nooit iets anders gegeven dan lolly's en de rest is dus onbekend terrein en zal dus wel 'vies' zijn in hun ogen. Vorige week had ik oreos gekocht waarvan ze er allebei eentje mochten proeven. Vanaf toen zijn oreos ook maar opgenomen in huishouden. Sorry! Samuel Jr wilde vandaag oreos en niet zijn lunch. Tja, in zo'n geval mag hij kiezen. Het is of lunch of niets, anders kan ik morgen dezelfde strijd voeren. Samuel Jr begon als antwoord hierop natuurlijk te krijsen. Vrijwel meteen daarop kwam Samuel Sr binnen met de mededeling dat ik hem maar gewoon oreos moest geven. Natuurlijk was ik het die die avond aan Tina mocht gaan uitleggen waarom Samuel Jr geen lunch had gehad. Samuel Sr moest aan het begin van de middag naar het ziekenhuis voor een x-ray. Iedereen moest mee en ik zat dus met Olivia en Samuel Jr uiteindelijk in de wachtkamer. Ze lieten beide geen traan. Twee Spaanse vrouwen waren aan het praten over dat zij hun kind nooit zouden achterlaten bij een meisje dat geen Spaans sprak. Olivia en Samuel Jr gaven als antwoord me een dikke knuffel. Vandaag is mijn trein abonnement afgelopen en dus was dit mijn laatste dag na werktijd in Valencia. Ik wilde even goed tapas eten op een terrasje, maar moest uiteindelijk die volle drie uur zoeken naar een souvenir voor thuis omdat ik de winkel niet terug kon vinden. Nelleke kon vandaag niet komen, waardoor ik me helaas realiseerde dat toen ik dinsdag haast wegrende voor mijn trein, dat ons afscheid was.
Vrijdag 18 augustus –
Werken ging weer goed. Nu zowel Samuel als Olivia erg op me gesteld is, is mijn dag een aaneenschakeling van twee stemmen die vaak tegelijkertijd mijn naam roepen. Beide willen ze bij mij zijn, maar niet bij elkaar en dus ren ik constant heen en weer. Oliva hangt een beetje als een puppy aan me. Vandaag was ze toen ik vrij was aan het prutsen met eten. Koekjes, fruit, brood, de hele rit. Ze besloot vandaag een combinatie van al die dingen te maken als verrassing voor mij. Geprakte banaan op oude theekoekjes met bramenjam en brood is nu niet iets waar ik van warm loop. Het was voor mij en dus at ik het met de grootst mogelijke glimlach op.
Zaterdag 19 augustus –
Het was ontzettend warm vandaag en dus zouden we in eerste instantie de hele dag in huis blijven. Tina had echter gezegd dat we voor mijn vertrek nog een keer naar het “Bioparc” zouden gaan, en de tijd begint toch te dringen. Ik heb nog minder dan tien dagen over waarvan ik er zeker vijf ook gewoon werk. Vandaag in alle vroegte dus maar in de auto en naar de dierentuin. Bioparc is een dierentuin van acht tot tien hectare. Het is zo’n veertig minuten lopen van centrum Valencia en volledig gericht op Afrikaanse fauna. Er zijn meer dan 250 verschillende soorten dieren waaronder mijn favoriet: de duiker! Bioparc gebruikt nergens tralies of hekken en de scheiding bestaat volledig uit glas, rotsen of water. Bij sommige dieren is dat glas echt onvoorstelbaar dik, zoals bijvoorbeeld bij de mensapen en grote katachtigen. Ik denk dat het glas nergens zo dik was als bij de gorilla’s. Waarschijnlijk na al die zilverruggen die de afgelopen jaren zijn ontsnapt. En eerlijk gezegd, ik zou ook ontsnappen als ik zo’n beest was. Een van de gorilla’s was net bevallen. Echt overal stond in zeker tien talen aangegeven: niet de gorilla’s aankijken, niet op het glas tikken, geen flits gebruiken want dat is schadelijk voor hun ogen en alsjeblieft praat zachtjes. Ik zou gek worden als ik ergens zat opgesloten en er werd constant geschreeuwd, op mijn raam getikt en rare handgebaren gemaakt zodat ik vol in een foto met flits kon kijken. Ik zou echt gek worden als gorilla zijnde, maar daar dachten de meeste mensen niet over na. Ze vonden het zelfs grappig toen gorilla’s met hun handen hun ogen bedekten tegen de flits: kijk hen eens menselijk zijn! Hoeveel de verzorgers ook tot stilte maande, daar werd meer geschreeuwd dan in de rest van de dierentuin bij elkaar. Ik bedoel zelfs alle chimpansees zagen er uit alsof ze een ware depressie hadden. Maar goed, laat ik daarover nu maar niet doorzagen. Het was denk ik de mooiste dierentuin waar ik ooit ben geweest en ik vond het echt geweldig. Ik bedoel, duikers! Ik zal wat foto’s erop zetten zodat jullie de sfeer kunnen zien. Het is zeker een aanrader als je in Valencia bent.
Zondag 20 augustus – Zondag, en dus gaan we naar Benicasim. We kwamen aan rond de lunch. De grootmoeder haar zus en diens man waren er onverwachts ook. Beide hebben ze een kleine obsessie met ons kikkerlandje. Het moment dat ze er achter kwamen dat ik uit Nederland kwam zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. De Nederlandse taal en de Keukenhof zijn blijkbaar prachtig. Ook al was het duo nog nooit in Nederland geweest. De grootouders hadden vandaag dus extra veel moeite gedaan voor de lunch, naast een dikke pan paella waren er bijvoorbeeld ook slakken. De grootmoeder had zelfs gekookte aardappelen gemaakt omdat dit zo populair is in Nederland. Super enthousiast pakte ik een aardappel omdat ze me inderdaad deden denken aan thuis. De eerste hap was geweldig en de tweede was weer echt zoals vanouds walgelijk. Ik mis aardappelen dus echt niet. We gingen hierna zoals gewoonlijk naar het strand, waar Samuel Jr absoluut niet ingesmeerd wilde worden door zijn ouders want ‘Nie-an,’ kan dat natuurlijk veel beter. Olivia was ondertussen de hele tijd bezig met tekeningen maken en schelpen zoeken voor een perfect afscheidscadeau als ik weer vertrek. Ik ben zo in dubio, ik wil hier niet weg, maar ik wil wel de mensen thuis zien. De rest van de middag spendeerden we in het zwembad. Tina en Samuel Sr moesten nog wat ophalen en dus was ik verantwoordelijk over twee kinderen waarvan de een niet kan zwemmen en de andere slechts een weeklange cursus heeft gedaan. Samuel Jr vond het helemaal geweldig en leek zijn ouders zelfs even vergeten te zijn, niets geen geschreeuw of iets. Ik ondervond ondertussen meerdere hartverzakkingen omdat Olivia telkens weer het water in wilde duiken en zonder kijken het diepe in sprong. Het meest ondiepe gebied van het zwembad is alsnog een dikke eenmetervijftig.
Maandag 21 augustus -
Samuel Jr en Olivia wilden vandaag de film Trolls kijken. Ze hebben hier al een aantal week een obsessie mee, maar vandaag sloeg helemaal door. De hele dag moest de film constant opstaan. Het maakte niet uit of we iets anders aan het doen waren, ze moesten die film op de achtergrond aan hebben. Al onze bezigheden werden trouwens ook regelmatig onderbroken omdat er op dat moment een liedje werd gezongen in de film, en dan moet je natuurlijk even fanatiek meedansen. Samuel had in het begin de neiging mijn kamerdeur dicht en op slot te doen, maar dat is volledig verleden tijd. Af en toe wordt mijn deur met een ruk opgegooid en komt hij binnenstormen om te knuffelen. Zoals nu.
Dinsdag 22 augustus –
Ik werk vanmorgen wakker en het eerste waar ik aan dacht – na alle gebruikelijke dingen waar ik elke ochtend aan denk- is dat ik volgende week dinsdag ik alweer in Nederland ben. Het zijn nu echt de laatste beetjes. Jur kwam vandaag al weer terug naar Nederland, terwijl hij voor mijn gevoel gisteren nog maar vertrok. Samuel Sr is de laatste anderhalve week erg gestresst door zijn werk. Hij werkt natuurlijk thuis dus ik probeer te zorgen dat hij zo min mogelijk afgeleid wordt. Hij wil dat ik de kinderen maar gewoon een koekje geef als ze daar om vragen zodat ze niet gaan krijsen en hem uit zijn concentratie halen. Ik ben het er niet helemaal mee eens, maar goed, het is niet mijn baan om daar wat over te zeggen. Vandaag nadat Tina in huis was zette Samuel Jr het op een krijsen. Hij wilde namelijk een vel papier want al zijn tekenbladen waren ‘vol’. En met vol bedoel ik: er stond nog geen duimbreedte op. Tina gaf niet toe waardoor Samuel Jr alleen maar harder ging schreeuwen. Uiteindelijk kwam Samuel Sr zijn werkkamer uitstormen en gaf me een preek. Hij had pas aan het eind door dat Tina er al weer was en het dus niet mijn ‘fout’ was…
Woensdag 23 augustus –
Vandaag werkte Tina weer in de middag dus ik was ’s morgens vrij. Een zeer fijne aangelegenheid aangezien ik om vier uur ’s nachts nog de slaap niet had kunnen vatten. De reden? Waarschijnlijk een combinatie van het bellen met Jur, de acht berichtjes die ik kreeg om mijn terugkeer alvast in te luiden en het ontzettend goede boek dat ik las. Rond een uur of elf gingen Tina, de kinderen en ik even de stad in om boodschappen te doen en naar het park te gaan. Samuel Sr werkte vandaag gewoon op zijn werk en daar was ik na gisteren wel blij mee. Tina vertelde me dat ze Samuel Jr naar haar moeder zou brengen omdat hij met haar naar de dokter zou gaan. Ik zou dus tot Samuel Sr klaar was met werken alleen in huis zijn met Olivia. Mijn eerste keer zonder echt ouder toezicht in dit huis of zo. Ik ging allereerst even met haar naar de supermarkt omdat Tina wat was vergeten. De vrouw achter de kassa prees mij met mijn lieve dochter. We maakten de rest van de middag ons eigen inpakpapier, lunchten, hadden een fotoshoot, leerden Engels, tekenden, deden verstoppertje en hadden uiteindelijk een danswedstrijd. Ten tijde van deze wedstrijd merkte ik toch wel even dat ik in Nederland niet zo heel veel sport. Poeh. Ik schonk drinken voor ons in terwijl Olivia de tablet (want youtube app) weer uitzette. Op dat moment kwam Samuel Sr thuis. Hij vroeg me ten eerste of ik nog twee uur langer door kon werken, geen probleem, vervolgens vroeg hij hoeveel uur Olivia al op de tablet zat. We hadden hem zonet gebruikt om een muziek mix op te zoeken en om foto’s te maken voor de shoot. Misschien dat het alles bij elkaar maximaal een uurtje was. Ik vertelde dit aan Samuel Sr, maar hij leek me niet echt te geloven en vroeg me of ik zeker wist dat het niet vijf of zes uur was geweest. Want dat is zo ‘makkelijk’. Ze zitten nooit op de tablet als ik werk? Als au pair is het belangrijk frustraties meteen uit te spreken, maar omdat ik binnen een paar dagen vertrek heb ik nu toch zoiets van: “laat maar". Ik weet dat Samuel Sr wat stress heeft op zijn werk en ook na gisteren lukte het me vandaag nog om kalm te blijven, maar dit maakt wel dat ik stiekem toch wel blij ben dat ik nog maar twee of drie dagen hoef te werken. Hoe geweldig Samuel Jr en Olivia ook zijn.
En dat was weer een week! Pieken en dalen enzovoort. Volgende week om deze tijd zit ik weer in Nederland! Ik schrijf waarschijnlijk nog een blog over mijn laatste dagen hier en dan nog eentje over mijn aankomst in Nederland. Tot snel! Adios!
