Número vier
Hola!
Ik ben eindelijk bij! Nu kunnen jullie tenminste lezen wat ik vandaag deed, of gisteren en zijn jullie ook helemaal up-to-date :)
Donderdag 10 augustus –
Vandaag ging werken weer erg goed. Vandaag was mijn laatste Spaanse les alweer. De tijd gaat zo snel. Het tweede uur hebben we voornamelijk pratend met Magali doorgebracht. Vandaag is de laatste dag deze zomer dat ik haar zie, tenzij er nog iets gruwelijk misgaat. Het was best lastig om afscheid te nemen, ik ben erg op haar gesteld geraakt. Magali vroeg of we volgend jaar weer als zomer au pair naar Valencia komen. Ik weet het nog niet. Ik zou zeker nog een hele zomer in Valencia kunnen werken als au pair. Het is echt heel fijn hier. Maar... ik heb ook zoveel andere plannen. Ik wilde bijvoorbeeld dit jaar ook met Jur twee weken gaan backpacken door Noorwegen. In verband met Spanje kon dit niet doorgaan. We konden maar een week vinden waarin we allebei vrij waren. In de eerste week van juli zijn we uiteindelijk naar Zuid-Duitsland gereden en hebben daar wat gehiked. Ik hoop dat we Noorwegen volgende zomer kunnen doen. Tevens wil ik al sinds mijn zestiende dolgraag op groepsreis van drie weken naar Sri Lanka. Met al het geld dat ik hier heb verdiend en opzij gezet, kom ik eindelijk in de buurt met dat waar maken. De groepsreis wordt net als het au pair programma aangeboden door TravelActive. Wanneer ik al deze drie opties voor volgende zomer op een rij zet, tja... We hebben ook veel met Magali gepraat over onze Spaanse gezinnen, de cultuur en het au pair zijn. Ik kan op foto's merken dat mijn gezicht anders lijkt tegenwoordig. Kinderen maken je gezicht in een klap vermoeid en oud :P. Magali vertelde daarnaast ook dat Samantha van TravelActive zes september naar Valencia komt. Helaas ben ik dan al een weekje weg en kan haar hier niet nog eens ontmoeten. Ik had tapas met Nelleke en in de trein terug besloot ik oma Lübbers en Jurs oma te bellen. Oma Robben had ik immers al gesproken op haar verjaardag. Ik ga zo intens buiten mijn belminuten hier! Er zaten daarvoor wat jongens van mijn leeftijd tegenover me in de trein waarmee ik in het Spaans had geprobeerd te praten. Toen ik bijna klaar was met bellen vertelde een oudere vrouw me dat ik zachter moest praten. Aangezien Spanjaarden soms bijna schreeuwen vond ik dat wat fanatiek van haar. Ze zat pas een halte in de trein. Ik wilde er niets van zeggen tot ik haar geërgerd hoorde mompelen over toeristen. De man naast haar klapte echter zijn krant dicht en zei, mijn Spaanse gesprek afluisterend hebbende, dat ik hier woonde en dus geen toerist, maar een immigrant ben en Spaanse banen steel. Oh.
Vrijdag 11 augustus –
Vandaag moest ik eerder beginnen en zou ik ook eerder vrij zijn. We zouden namelijk na het ijs eten naar het strand gaan. Het was echter vandaag ontzettend koud en dus besloten we naar het park te gaan. Ik had het echt heel koud en toen ik op de thermostaat keek, besefte ik me dat ik nooit meer normaal in Nederland kan wonen. Het was vandaag vijfentwintig graden... Nederland, ik zal er nu voor eeuwig winterkleding moeten dragen! We gingen naar de winkel om de ham voor jamón vrijdag te kopen en Tina besloot alleen de winkel in te gaan en mij achter te laten in de auto met Samuel Jr en Olivia. Ik had me al voorbereid op alle oordelende Spanjaarden en een krijsende Samuel. Samuel huilde echter alleen en toen ik uit de auto stapte om hem op te tillen stopte hij. Geen agressie meer! Ik ben vandaag eindelijk begonnen met bloggen. Ik hield alles al bij op mijn telefoon, maar vandaag had ik opeens tijd om het uit te typen. Zodra ik op bed lig, val ik namelijk niet meer meteen als een blok in slaap. Naast de hitte ben ik blijkbaar ook aan het ritme en het constant Spaans horen gewend geraakt. Eindelijk een stuk minder uitgeput aan het eind van mijn dag. Tijd om weer een echt avondmens te worden dat pas na middernacht gaat slapen.
Zaterdag 12 augustus –
Ten tijde van mijn beginnende middelbare school jaren had ik een handjevol penvriendinnen en deed aan postcrossing om aan mijn Engels te werken. Toen ik hier in Valencia aan het werk ging en lid werd van de Facebook groep voor au pairs in Valencia zag ik dat een van mijn facebook vrienden ook in de groep zat. Wat bleek, een penvriendin van jaren terug uit Polen waarmee het contact was verwaterd. Na het uitwisselen van onze huidige mobiele nummers en wat heen en weer geapp besloten we om af te spreken. Samen zouden we eens goed de toerist gaan uithangen in Valencia, daar had ik namelijk nog helemaal niet de tijd voor gehad. En ik moest en zou toch die souvenirs winkels in moeten, wilde ik iets meenemen voor sommige Nederlanders. Ik zou Weronika rond twaalf uur ontmoeten in Valencia, maar haar metro had een uur vertraging en mijn trein was twintig minuten te vroeg. Een dik uur heb ik doorgebracht in een prachtig hondenpark in Valencia omringd door tientallen Spanjaarden zonder een toerist te zien. De ontmoeting met Weronika was warm en werd een opsomming van stereotypen over ons thuisland. “Ja, die mensen voor ons zijn Nederlanders inderdaad, je kunt ze herkennen aan dat zeur toontje, blijkbaar is het weer te warm.” We besloten naar 100 montaditos te gaan en raakten zo verzeild in elkaar bijpraten dat het eten koud was en de middag zijn hoogtepunt al had gehad voor we de stad echt ingingen. Rond half vijf kwamen we het centrum in en kwamen erachter dat het museum waar we heen wilden nog dik veertig minuten lopen was. Natuurlijk besloten we toen niet meteen naar het museum te gaan en bleven smalle straatjes verkennen. Tegen de tijd dat we richting het museum gingen hadden we daar maar twintig minuten alvorens we terug moesten wilde ik mijn trein halen. Lekker last minute dus. Het museum was prachtig en dus besloot ik die trein maar te laten schieten en van mijn toerist zijn te genieten. Het museum ligt aangesloten op twee grote parken waardoor ik weer terug naar het station kon lopen. Heerlijk! Toen ik eenmaal in de trein zat, een uurtje later, hoorde ik tot mijn schrik Nederlands achter me. Ik probeerde me nog te verschuilen, maar ze zagen dat ik een sms naar Jur aan het sturen was. Ze staken meteen aan wal: “Een andere Nederlanderrrrr, wat leuk! Ook op vakantie?” Ik geniet naast het uitzicht zo van mijn treinreis omdat het de kans biedt mijn Spaans te oefenen. Kans verkeken vandaag. Ze bleven maar praten en mijn halte kwam pas een uur en tien minuten later. Het begon al schemerig te worden toen ik uitstapte, een reden dat ik vaak de trein eerder pak. Ik hoefde alleen nog maar het zebrapad naar huis over te steken toen er luid toeterend een auto me langzaam voorbij reed. Ik had letterlijk al naar Tina gezwaaid die vanaf het terras naar me stond te kijken. Inzittende van die toeterende auto? Vijf tienerjongens die hun ramen lieten zakken en hun broeken naar beneden trokken om me uit te fluiten. Normaal denken de mensen hier dat ik verloofd ben door de hartvormige ring die ik van mijn moeder heb gekregen, maar dat kun je natuurlijk niet zien vanuit zo’n auto hé. Dit soort dingen gebeuren me in Nederland ook wel eens en dan probeer ik het te negeren en zo snel mogelijk door te lopen. Maar ditmaal niet. Ik werd zo ontzettend boos! Ik ben geen hond die je kunt toefluiten, en ik zit al helemaal niet te wachten op die bungelende onzin uit je broek. Waarom denken mensen in vredesnaam dat dit normaal is? Zouden ze het ook doen als ik hun zusje was? Of hun moeder? Ik denk dat ik ze heb uitgescholden in elke taal die ik ondertussen goed genoeg ken.
Zondag 13 augustus –
Vandaag stond ook al een lange tijd vast. We zouden uit eten gaan voor de lunch samen met Samuels ouders (die uit Benicasim) en zijn broer. We vertrokken al redelijk vroeg naar Vilafames dat slechts 2000 inwoners telt, maar een uitzettend aan te raden restaurant heeft. We vertrokken eerder omdat er vandaag een feest was. Deze hele maand in verschillende dorpjes en steden zetten ze het hele centrum af en laten een stier of koe door de straten gaan. Iedereen die boven de achttien is mag de stier uitdagen en de rest kijkt vanachter hekken en plateaus toe. Het beest raakt op geen enkele manier gewond trouwens. Vandaag was er een koe, ongeveer even groot als onze IJslander Thomas. Volgens Tina was het een gevaarlijk beest, maar ik zag alleen maar een klein uitgevallen melkkoe. En laten we eerlijk zijn, varkens en veel andere boerderijdieren zijn een stuk gevaarlijker dan zo’n beest. Ik stond achter de hekken en wilde een foto maken. Tina schreeuwde het haast uit toen dat beest langs het hek liep. Ze was zich doodgeschrokken want wat als dat beest zijn kop door de tralies had gestoken en me had geraakt? Ik vond dat ze wat overdreef. Hoeveel schade loop je nu op van miniatuur koe die in slakengang gaat? Zo’n grote opgepompte stijf staande stier, oké, maar een koe? Misschien dat ik niet doorhad hoe agressief dat beest was, maar als het in haar werkuren een melkkoe is, die gemolken moet worden, dan zal ze me wel niet neersteken met haar hoorns. Het eten in het restaurant was heerlijk. Er zaten veel Spaanse gerechten bij die ik nog niet eerder had gezien. Het was best intens om mensen nog levende vissen te zien eten en vlees waarbij je hele kin onder het bloed komt. In een vol restaurant met alleen Tina en Samuel die Engels spreken en de rest van alle aanwezigen die in het Spaans schreeuwen was het wel wat overweldigend.
Maandag 14 augustus – Vandaag en morgen zijn Tina en Samuel Sr vrij aangezien het morgen een katholieke feestdag is. Een feestdag waarvoor onder andere ook de Belgen vrij krijgen. (Ik weet dat je dit leest, Tim) Twee vrije dagen voor mij! We gingen vandaag naar Benicasim en waren hier de hele dag. Paella! Ze gingen met zijn allen nog boodschappen doen en vroegen of ik even op Samuel junior en Olivia wilde passen. Aangezien ik deze week net zoveel betaald krijg als normaal, terwijl ik twee dagen minder werk vond ik niet echt dat ik dat kon weigeren. Ik vond het best spannend want Samuel ging natuurlijk op een gegeven moment huilen en nu was er letterlijk niemand anders. En niet alleen dat, ik was ook nog eens in een ander huis. Ik kan hier moeilijk alle kasten open trekken opzoek naar iets wat ik in Vilareal zo kan vinden. Maar het ging goed en we tekenden geheel volgens Samuel juniors obsessie wat ventilatoren. Olivia was veel te druk met enveloppen maken voor haar kinderfeestje. Ze is pas jarig in december, maar je kunt volgens haar niet vroeg genoeg beginnen. Niemand mag haar helpen want ze wordt al vijf. We gingen even kort naar het strand en sloten zoals altijd weer af bij het zwembad. In tegenstelling tot in Nederland zijn de ‘lifeguards’ hier inderdaad net zoals in de films jongens van een jaar of achttien die net uit een modellentijdschrift lijken zijn weggelopen. Standaard als ik ze zie, worden ze ook achtervolgd door een groep tienermeisje die nog net niet over hen heen kwijlen. Na een paar weken begin ik nu hele soapseries te bedenken. Lifeguards hebben namelijk nog wel eens de neiging enorme players te zijn en de drama is dan ook echt voelbaar aanwezig. We sloten de avond met het gezin af en dansten met zijn allen op de soundtrack van kinderfilms. Het was zo’n klein momentje waarop je beseft hoe gelukkig je bent.
Dinsdag 15 augustus –
Het is weer dinsdag en dus ging ik naar Valencia vandaag. Ondanks dat de lessen zijn afgelopen wil ik in ieder geval deze week nog vandaag en donderdag naar de stad gaan. Ik weet nog niet wat ik in mijn laatste week ga doen want dan is mijn abonnement afgelopen. Aangezien ik vandaag nog vrij was, besloot ik eerder naar Valencia te gaan. Op het station ontmoette ik Nelleke en Melanie, beide Nederlandse au pairs en dan voelt een hele dag geen Engels praten opeens toch wel raar. We waren rond een uur of twaalf op het strand van Valencia en zijn hier tot vier uur ’s middags gebleven. Tot vandaag had ik eigenlijk nog geen enkele verkleuring omdat ik pas na zessen de zon inga met mijn gezin, maar vandaag *poef* werkte ik in een paar uur mijn achterstand op alle anderen weg. Geen melkflessen meer. De zee bij Valencia is erg fijn, met warm water en golven. Maar goed, we gingen met de bus terug naar Valencia, waar ik vandaag eindelijk al mijn cadeautjes voor thuis kocht. Ik moet nog een ding halen, maar dat vind je niet als vrijwel alle winkels dicht zijn door een feestdag. Gelukkig was de Mcdonalds wel open. Elk land heeft zijn eigen speciale Mcflurry en dus is het mijn traditie geworden om in elk land een smaak uit te proberen. In Boedapest bezorgde dit me een ijsje waar standaard al spijs en nootjes door zaten. Ik heb een hekel aan spijs en nootjes... In Valencia bestond mijn Mcflurry uit kleine stukjes speciale brownie. Voor een land waar al je chocolade wegsmelt, eten ze het hier heel erg veel. Veel Spanjaarden heb ik vandaag niet gezien omdat de stad zo goed als dicht was. Veel toeristen dus. Ik word steeds beter in bepaalde landen herkennen. Nederlanders steken natuurlijk overal nog met kop en schouders bovenuit. Waarschijnlijk omdat ik al praktisch drie keer ben aangereden om daarna te horen dat ze hier: “geen echte fietspaden,” hebben. Ook het ontbreken van een fietspad (wat er wel is trouwens) zorgt er niet voor dat je een voetganger die door groen wandelt over het hoofd ziet. We wilden nog avondeten bij 100 montaditos, maar het eten was nog niet bezorgd toen ik al moest rennen wilde ik dezelfde trein als afgelopen zaterdag halen. Melanie en Nelleke vertrekken op dezelfde dag, 31 augustus, en ik 28 augustus. Ik kwam erachter dat ik mijn ticket kosteloos om kan boeken naar 31 augustus en samen terug kan vliegen met hun. Ik blijf hier dan nog geen achtenveertig uur langer en samen terugvliegen is leuk. Ik denk echter niet dat ik het doe. Ik heb al een stoel toegewezen voor mijn vlucht en om om te boeken moet ik dus eerst de vliegtuigmaatschappij in Nederland bellen met al mijn gegevens. Teveel werk. Ik had vanavond oma Lubbers aan de telefoon en mijn rekening wordt al genoeg gepijnigd na deze weken. Ik ben dit in mijn eentje begonnen en dus ga ik het in mijn eentje afsluiten. Ook al kijk ik daar nog niet naar uit.
Woensdag 16 augustus –
Ik had gehoopt vanochtend uit te slapen aangezien Jur gisteren in een hostel zat en ik dus met hem kon praten. Net als in deze blog ben ik ook met Jur niet kort van stof en hij heeft ook al zoveel gezien daar. Vandaag had ik voor het eerst echt dat ik stiekem wel naar huis wilde. Oké, ik wil absoluut niet naar huis, maar ik wil wel mijn familie zien. Toen ik wakker werd was het hele huis uitgestorven op de schoonmaakster na. Tina werkte vandaag weer in de middag en dus moest ik werken van 14 tot 20. Tina stuurde me een berichtje dat ze in het park waren zodat ze de schoonmaakster niet voor de voeten liepen. Op naar het park dus in de vroege morgen. Het werken zelf ging daarna ook goed en eigenlijk was vandaag dus aardig doorsnee en kan ik er verder niet veel over vertellen. Ik ga zo avondeten, spreek jullie volgende week woensdag wel weer! :)
Oh trouwens, morgen ben ik over precies een maand jarig. Het is wel wat fanatiek om nu al te informeren naar wat ik graag wil hebben ;) Daar denk ik pas aan als ik weer in Nederland ben.
Tres - 50%
Hola!
En hierbij presenteer ik jullie week drie! Aangezien ik goed op schema loop, hoop ik, vanaf nu elke woensdagavond/donderdag de week te updaten totdat ik weer in Nederland ben. Dat zijn nog maar drie of vier blogs als ik mijn vertrek opsplitst! De tijd gaat veel te snel.
Ik heb afgelopen week wat foto’s online gezet om jullie een indruk te geven van de sfeer. Zoals ik al eerder heb gezegd zitten hier geen foto’s van de kinderen bij omdat ik deze niet publiekelijk mag maken. Ik kan ze natuurlijk op mijn verjaardag volgende maand wel laten zien. Ik hoop dat jullie ze hebben kunnen vinden. Ik ben vergeten uit te leggen in mijn eerste blog dat er ook een mailingslist is. Helemaal onderaan als je op je mobiel zit, of rechts op je pc/laptop/ipad etc kun je je emailadres achterlaten en dan krijg je automatisch bericht als ik iets nieuws post. Ik merk in het grote verschil lezers tussen de eerste en de tweede blog al dat ik of, heel erg saai ben, of te laat ben met dat uitleggen. Waarschijnlijk beide. :P
Donderdag 3 augustus –
Het werken ging erg goed vandaag. Hoewel dinsdag aardig vreselijk was, heb ik nu het gevoel dat ik veel onder controle heb. Net nu de vader heeft besloten de hele vakantie in huis te blijven werken, loopt niemand meer zijn kamer in of huilt. Het voelt een beetje alsof ik gefaald heb omdat ik niet alleen met de kinderen ben, maar ik weet dat zoals het de afgelopen twee weken ging dat ook niet had gekund met Samuel jr. Samuel senior moest een keer twintig minuten weg en die volle tijd heeft hij lopen krijsen, schreeuwen, slaan, bijten, met dingen gooien. De ouders kennen het van Olivia toen die deze leeftijd had en zeggen dat het verder niet aan mij ligt. Ze willen dat ik Samuel knuffel om hem rustig te krijgen, maar dat heeft al geresulteerd in een tand door mijn lip. Ik krijg wat gemixte signalen van Samuel jr want hij wil wel constant spelen en kusjes geven. Nou ja, vandaag ging dus goed. Ik had weer Spaanse les en begin nu echt vooruitgang te merken. Ik kan me nu goed verstaanbaar maken. Vandaag is de laatste dag met Denise. Morgen vertrekt ze om nog twee weken met haar vriend door Spanje te reizen voor ze weer naar Oostenrijk gaat. Het is heel raar om je te beseffen dat je deze mensen waarschijnlijk nooit meer gaat zien. We hebben als afscheid een ijsje gegeten samen met Anastacia bij een van de grootste ijssalons hier. Ze hadden ijs in de smaken, zalm, rundvlees, komkommer, tomaat, red Bull en weet ik niet wat nog meer. Ik speelde vandaag echter lekker op safe en koos voor bramen en watermeloen.
Vrijdag 4 augustus –
Ik merkte het gisteren al, een verandering in de kinderen na dinsdag. Die verandering blijft doorzetten en vandaag ging geweldig. Ik denk dat we nu eindelijk over al die wie-is-deze-persoon hobbels heen zijn. Dat mag ook wel na dik twee weken. Ik probeer te bedenken dat twee weken misschien lang zijn voor een zomer au pair, maar als ik hier een jaar zat, dan zijn twee weken natuurlijk niets. Ik ben hier nog zeker 24 dagen en dat voelt zowel erg lang als beangstigend kort. Ik heb nog geen zin om weer naar huis te gaan. Wanneer ik de kinderen terecht wijs luisteren ze voor de verandering nu standaard in plaats van me weer uit te dagen. Het is weer vrijdag, dus jamon en ijs! Ik koos voor oreos. In Nederland lustte ik geen oreos, maar nu eet ik zo een pak weg. Je moet iets als veel van je eten wegdrijft door de hitte (of olijfolie...).
Zaterdag 5 augustus –
Ze hadden het bij mijn aankomst al gepland: Peñiscola. Het ligt op nog geen uur van Vila-real en is niet bereikbaar met het openbaar vervoer. Vandaag was de warmste dag sinds ik hier ben aangekomen. Ik heb geen idee van de precieze temperatuur, maar het voelde overduidelijk warmer dan die 41 graden in Valencia deze week en toen ik wilde gaan slapen was het ook nog ruim boven de dertig. De airco staat hier afgesteld op 27 graden en dan is het lekker koel, maar ik moet het nog steeds zonder de airco doen. Gelukkig is Peñiscola wel zo'n plaats zoals je ze in brochures ziet. Kraakhelder water, smalle steegjes, een kasteel en wat heuvels. Heel veel hebben we niet kunnen zien, door de hitte hebben we gescholen in een kerk. Maar wat Ik zag, prachtig! Ik kan vandaag ook eindelijk melden dat ik niet meer ziek ben :).
Zondag 6 augustus –
Tina had verteld dat haar broer voor het weekend in de buurt was en we daarom met hun een ijsje gingen eten. ‘We’ betekende in dit geval: de hele familie. Ik zat op zondagmorgen omringd met zo'n dertig Spanjaarden. Meer dan zestig zoenen kon ik in ontvangst nemen. Een van de tantes woont in Madrid en gaf me haar nummer. Ze vertelde dat ik een bericht moet sturen zodra ik in de buurt ben zodat ze me de stad kan laten zien. Of ik denk dat ze dat zei… Zo'n zestig procent van de Spanjaarden spreekt namelijk geen Engels. De dictatuur van Franco eindigde pas in 1975 waarna koning Carlos op de troon kwam. Koning Carlos had denk ik ook wel wat anders aan zijn hoofd dan meteen Engels verplicht stellen in zijn land na jaren van dictatuur bewind. De meeste mensen hier die Engels spreken hebben dat op privé scholen geleerd. Van alle familieleden spraken er maar twee matig Engels, buiten Tina en Samuel om. Een goede oefening voor mijn Spaans!
Maandag 7 augustus –
Vandaag ging werken weer heel erg goed. Ontzettend fijn. Ik begin het gevoel te krijgen dat Samuel ziek wordt dus ik bereid met alvast voor. Zijn hele tandvlees is rood en hem eten geven wordt moelijker. Zowel Samuel Jr als Olivia gaan snel vooruit in hun Engels. Aangezien mijn Spaans ook vooruit gaat wordt communiceren steeds makkelijker. Dat werkt ook zeker bij aan de sfeer van de afgelopen dagen. Samuel was net bezig met de kleuren leren in het Spaans, maar spreekt dus nu standaard van "pink." Ik heb tevens even kunnen Skypen met Jur. Ik heb nu een keer met mijn ouders geskypet en een keer met Jur, waar ik mijn ouders meer ging missen, miste ik Jur na de tijd minder. Het deed me erg goed hem even te zien. Ik spreek Jur elke dag, maar woensdag vertrekt hij om te backpacken in Schotland dus dan gaat dat praten flink achteruit. Ik heb geen heimwee in huilend op bed liggen of zo, maar soms zit er wel een knoop in mijn maag.
Dinsdag 8 augustus –
En weer een fijne werkdag! Samuel kruipt geregeld bij me op schoot, gewoon puur om te knuffelen, waarna Olivia er ook bij op springt. Wanneer ik naar boven ga om bijvoorbeeld te douchen (ik heb mijn eigen badkamer) schreeuwen ze dat ik terug moet komen. Samuel moest zelfs huilen de laatste keer. Ik viel van de trap toen ik mijn spullen ging pakken voor de taalles omdat ik beneden iets hoorde vallen, gevolgd door een keihard tweestemmig: "Nie-An!" Ergens maakt me dit heel blij, maar ik ben ook bang voor mijn vertrek eind deze maand. Ik hoor de hele tijd het deuntje: "Die zie je nooit meer terug," in mijn hoofd. Vandaag leerden we met Spaanse les over de delen van het lichaam. Aangezien Tina fysiotherapeut is, had ze dat al eens met me doorgenomen en kon ik alles inkopen. Magali besloot me mijn certificaat voor mijn au pair zijn alvast te geven. Ik ben halverwege de cursus Spaanse lessen ingestapt, maar zit nu op hetzelfde niveau als de rest. Thuis studie, jeej. Magali heeft dus besloten geen nieuwe cursus te beginnen aangezien Anastacia toch niet elke week kan en ik dan alleen zit. Donderdag is mijn laatste officiële les! Na de tijd, hoe verrassend, tapas met Anastacia en Nelleke. Het was Anastacia's eerste keer tapas en tinto de verano. Iemand moet tinto de verano in Nederland gaan verkopen!
Woensdag 9 augustus –
Tina had bewust 's morgens vrij omdat Jur vandaag naar Schotland vertrekt om twee weken te backpacken samen met zijn beste vriend, Sander. Ik heb het vast al een keer eerder genoemd hier. Tina wilde dat ik goed afscheid kon nemen. Jur gaat the middle of no-where in en zal dus die volle twee weken niet bereikbaar zijn. Het voelt ontzettend surreëel om te weten dat ik twee weken lang hoogstens een sms per dag krijg, wanneer hij eens zijn telefoon aanzet. Ik spreek al zolang zoveel uur op dagelijkse basis met Jur. Eigenlijk al sinds ik hem heb ontmoet. De enige uitzondering was de zomer van 2015. Tijdens deze zomer ging hij ook twee weken backpacken en schreef ik als reactie bijna een heel manuscript. Laten we hopen dat ik nu ook zo voortvarend ben, want ik moet nog maar zes hoofdstukken herschrijven om mijn huidige manuscript af te hebben. (Totaal willekeurig natuurlijk dat ik slechts twee dagen hierna begon met bloggen trouwens.) Jur en Sander waren twee uur van te voren op het vliegveld, maar de ruimbagage inchecken duurde anderhalf. Hierdoor moesten ze door de douane heen naar hun gate rennen. Jur belde me toen hij al in het vliegtuig zat om nog even snel doei te zeggen. Ik heb Jur vandaag al drie weken niet gezien, en toch voelde dit meer als een afscheid dan toen ik zelf in het vliegtuig stapte. Ik heb absoluut geen spijt van het feit dat ik nu hier in Spanje zit, ik zou hier zo nog acht maanden kunnen blijven, maar na dat telefoongesprek zat er wel weer even een knoop in mijn maag. Ik kreeg bericht zodra het vliegtuig opnieuw aan de grond stond, om twintig minuten later te vernemen dat Jurs bagage niet mee was gevlogen naar Schotland! Backpacken zonder backpack is lastig. Ze verblijven voorlopig in een hostel en nu maar duimen dat het goed komt. Aangezien ik deze blog een dag later schrijf weet ik al dat dat het geval is ;). Ik was ontzettend bang op de heenvlucht om mijn ruimbagage te verliezen en Jur zei dat zoiets binnen Europa nooit gebeurd. Schotland hoort, ondanks de brexit, anders nog wel bij Europa hoor! In de middag moest ik werken, wat weer gewoon goed ging dus jeej. Ik ben vandaag al drie weken hier en heb nog minder dan drie weken te gaan! :o Samuel Sr is vandaag jarig en werd eenenveertig. In de morgen had ik samen met Tina en de kinderen een chocoladetaart gemaakt. We gaven cadeautjes en zongen Spaanse liedjes die ik maar half mompelend mee kon neuriën.
Numero twee
Hola!
Week twee voor jullie terwijl ik alweer over de helft van mijn tijd in Spanje zit! :o Hopelijk trek ik het nog tijdig recht. Op goed geluk dan maar. Ik ben ook niet kort van stof, helaas. Ik wil trouwens nog even melden dat jullie goed naar de titels van de blogs moeten kijken. De site zet namelijk het laatst gepubliceerde stuk bovenaan en als ik dus meerdere blogs op een dag plaats zoals op elf augustus dan kan het zijn dat je alleen de nieuwste ziet. Als je er toevallig overheen hebt gekeken of nu binnen komt vallen en chronologisch wilt lezen, helemaal onderaan staat "laatste verhalen" met daaronder "Alle reisverhalen." Tot daartoe alle huishoudelijke mededelingen voor vandaag ;) Waar waren we gebleven...
Donderdag 27 juli -
Tina, de moeder, vertelde me dat ze vandaag in de middag moest werken. Ze is fysiotherapeut en soms wordt haar schema opeens omgegooid. Geen probleem op zich, ik maak evenveel uren als ik 's middags werk en verder veranderd er niet heel veel voor mij. Ik werk als zij werkt. Het was alleen vandaag donderdag, dus ik moest om 14 weg voor mijn trein en dat was nou net wanneer zij naar haar werk vertrok. Tja... Handig! Ik kan mijn lessen afzeggen, daar niet van, maar doorbetalen moet ik geloof ik wel. De vader, Samuel Senior werkt echter natuurlijk nog thuis deze week dus ik kon gewoon gaan. Ik was alleen vandaag dus eigenlijk een beetje vrij? Samen met Tina en de kinderen zijn we naar het park geweest en ik heb er eigenlijk voor gezorgd dat ik die zes uur wel volmaakte. De taalles ging dit keer over grammatica, daar had ik in Nederland nog niet veel aan gedaan. Waar ik de vorige les goed meekwam zakte ik nu behoorlijk door de mand. Na de tijd at ik samen met Denise, Nelleke en Beau (ook uit Nederland) tapas bij, hoe voorspelbaar, Cafe & tapas. Het was mijn eerste keer tapas hier in Spanje. Tapas is een maaltijd tussen je ontbijt en lunch of lunch en avondeten in, omdat hier in Spanje daar zoveel tijd tussen zit. Half acht ontbijten, om twee uur je lunch en om tien/elf uur 's avonds aan je diner is misschien af en toe wat teveel gevraagd. Veel tapasrestaurantjes gaan echter niet open voor acht uur ’s avonds. Simpelweg omdat je 's ochtends ook niet al ergens avondeten kunt bestellen. Behalve bij de dure toeristische plekken dan. Zoals Café & tapas. Aangezien ik voor mijn taallessen om twee uur vertrek is mijn middageten wat eerder op dinsdag en donderdag. Ik heb dan ook gewoon honger om 18 uur nadat ik mijn brein heb laten kraken ;) De tinto de verano is er geloof ik wel goed. Tinto de verano is niet heel erg geliefd bij de Spanjaarden zelf, het bestaat uit rode wijn, bitterlemon en teveel suiker. De patas bravas vond ik echter net als veel Spanjaarden heerlijk en als je dan in goed gezelschap bent, wat maakt het dan uit als je tegen de Spaanse cultuur ingaat :P
Vrijdag 28 juli-
Het werken ging goed vandaag. Ik geloof alleen dat ik in geen weken zo'n behoefte aan weekend heb gehad. Olivia en Samuel Junior zijn geweldig hoor, maar zes uur zonder ruzie met elkaar lukt nog niet. Het kan ontzettend fijn zijn om kinderen te horen schreeuwen en voor de verandering die dag niet op te hoeven springen. Soms zijn we met zijn drieën bezig en besluit de een de ander zonder aanleiding met een speelgoedauto te slaan, probeer dat maar eens te fixen in mondjesmaat Spaans. Een fidget spinner en twee kinderen, het was sowieso gedoemd om te mislukken. Ik ben hier nog geen twee week, maar ik snap nu al waarom ouders stilte zo waarderen als hun kinderen op bed liggen. Zelfs als die kinderen voor de rest van de dag schatjes zijn. Aangezien ik gisteren vrij was en woensdag niet heel lekker ging, vraag ik me af of dit die dagen zijn in het begin wanneer de kinderen je gaan uittesten. Soms zeggen ze eerst mijn naam, glimlachen, en trekken dan pas alles over de kop. En zodra ik nee zeg ergens op rennen ze naar hun vader en zeggen dat ik verschrikkelijk ben. Maar zoals ik zei, vandaag ging aardig goed. Samuel is genoeg op me gesteld om zijn siësta ontspannen in te gaan en Olivia heeft een tekening voor me gemaakt. Pieken en dalen! Dit is een stuk lastiger dan oppassen op een zaterdagavond ;). Elke vrijdag eten we blijkbaar jamón (ciabatta met salsa, olijfolie, ham en dan nog meer olijfolie) (AL het eten verzuipt hier in de olijfolie) en halen zodra beide ouders in huis zijn ergens een ijsje om het weekend te vieren. Vila real is een typische Spaanse stad en ik begin het wel steeds mooier te vinden. Ik besloot voor smurfenijs te gaan dat hier naar typisch Spaans snoepgoed smaakt dat we in Nederland niet hebben. Het smaakt naar pepermunt alleen dan heel zoet?
Zaterdag 29 juli-
Zaterdag! Weekend! Uitslapen tot acht uur 's morgens omdat daarna Samuel Jr krijsend wakker wordt en ik mijn bed uitbrand. Woehoe. Het weer, de kinderen, de taallessen en alles hier is geweldig, maar wakker worden blijft verschrikkelijk. Ik ben en blijf een avondmens, ook al slaap ik hier gemiddeld drie uur eerder. Zelfs als ik niet kan slapen, omdat ik zonder airco zit, door mijn allergische reactie. Ik ben in het weekend vrij, maar de familie heeft aangeboden me in het weekend zoveel mogelijk van de regio te laten zien. We vertrokken met zijn allen erg vroeg van huis weg om naar San José te gaan. In San José zijn een aantal natuurgrotten die je met een boot van binnen kunt bekijken. Het was erg mooi, maar ik heb alleen foto's waar de kinderen ook op staan dus die kan ik niet op deze blog zetten. 's Middags waren we in huis om de hitte uit te zitten en keken met zijn allen een film. Na een uur of zes toen de temperatuur weer begon te zakken zijn we de stad ingegaan en heeft het gezin met de 'hotspots' van Vila real laten zien. Vila real is qua inwonersaantal even groot als de stad Emmen. Onder de hotspots vielen een kerk en een natuurgebied die ik beide wel echt gaaf vond. In de kerk was juist op dat moment een koppel aan het trouwen en het hele plein lag vol met rijst.
Zondag 30 juli -
Zondag is eigenlijk de standaard dag waarop het gezin naar Benicasim gaat. Aangezien het vorige week erg gezellig was besloot ik dit weekend weer mee te gaan. In Vila real is niet veel te doen en om nu in mijn eentje door Valencia te struinen kan ook vaak genoeg nog. Zei iemand heerlijke paella? De grootouders doen erg hun best en het zijn zulke vriendelijke mensen. De kinderen vinden het fijn als ik mee ga want ik kan erg goed zwemmen en dat is leuk voor spelletjes in het water. Ik ben hier al eens mee geweest naar de zwemles van Olivia en inderdaad, ik kan hier erg goed zwemmen. In vergelijking met de meeste Nederlanders ben ik waardeloos, maar hier stijg ik boven het gemiddelde uit. Oma Robben is morgen jarig en dus besloot ik met haar te skypen, met wat hulp van mijn ouders. Ik vond het wel even lastig om iedereen zo te zien en na die tijd zat ik even in de put. Onbewust ga je door te skypen mensen toch meer missen dan als je bijvoorbeeld gewoon een appje stuurt. Ik vond het wel heel fijn om iedereen even te spreken. We gingen met het hele gezin weer na de zee om vervolgens in het zwembad van hun opa en oma te duiken. Het Spaanse woord voor grootouders is abuela, maar in het Valenciaans is het jaja. Ik denk de hele tijd Nederlands te horen. Ik heb geprobeerd te praten met de oma wat aardig goed ging, tot ze vroeg hoe oud mijn zusjes zijn. Tegen de tijd dat ik de zin grammaticaal goed in mijn hoofd had, was ze alweer weg gezwommen. Zucht.
Maandag 31 juli-
Samuel Senior deelde me mee zeker nog deze week in huis te werken. Samuel junior blijft krijsen zodra hij zijn vader of moeder niet ziet. Het voelt een beetje alsof ik faal, maar we hopen gewoon met zijn allen dat het snel beter gaat. Ik ben hier nog geen twee weken en Samuel junior is nog maar klein. Ik heb het gevoel dat werken vandaag weer beter gaat dan voorgaande dagen. Ik kon mezelf redelijk redden en voel me op mijn gemak. Ik had vanmorgen wel koorts en voelde me ziek, maar met genoeg Ibuprofen lukt het wel. Ik kan me hier moeilijk een dag ziek melden en niet op mijn werk verschijnen. Ik hoop dat het snel afzakt. Toen Tina in huis kwam van haar werk zijn we naar Castellón de la Plana gegaan, de dichtstbijzijnde grote stad. Hier tref je een heuse Amerikaanse mall met een supermarkt en tientallen kledingwinkels. Totaal anders dan ik ooit in Nederland gezien heb. Toch heb ik ook in deze immense winkelhal nergens normaal brood kunnen vinden. Ik besloot voor het avondeten oma Robben nog even te bellen omdat het haar verjaardag was. Ik ben daarna echter nog voor het avondeten in slaap gevallen.
Dinsdag 1 augustus-
De kinderen sliepen vandaag uit. Natuurlijk wist ik dit niet van te voren en kon zelf wel lekker vroeg mijn bed uit. Ik voel me nog steeds hondsberoerd. Mijn koorts loopt snel op, maar met de tanden op elkaar gaat het oké. Het was alsof Samuel jr het aanvoelde en vandaag dus weer extra lastig deed. Ik heb hem nog nooit zoveel uren achter elkaar horen krijsen. Olivia was vandaag in een opperbest humeur en lijkt weer aan me vast te willen plakken. Tegen de tijd dat ik vrij was, was ik aardig doodop. Maar het is dinsdag en dus sprinten om de trein te halen! Na de taalles zijn we met alle zomer au pairs die momenteel in Valencia zijn een frozen yoghurt gaan eten om vervolgens op een terras met zijn allen wat te eten. Er is een nieuwe au pair gearriveerd, Anastasica uit Frankrijk. Ze is de laatste zomer au pair om in Spanje te komen en ze vertrekt een paar dagen na mij. Ze is de jongste van ons allemaal en nog maar zestien. Officieel mag je pas een au pair worden met achttien en de meesten zijn al zeker twintig. Nu ben ik eindelijk niet meer de jongste! Bij terugkomst in huis heb ik met moeite wat avondeten op gekregen waarna ik mijn bed in kroop. Tina vraagt de hele tijd of ik me wel goed voel omdat het zweet letterlijk van mijn lichaam afdruipt.
Woensdag 2 augustus –
Tina moest vandaag ’s middags werken dus was ik ’s morgens vrij. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk uit te slapen, maar werd rond negen uur al wakker van de hitte. Ik was nog steeds moe en ben nog tien minuten in bed blijven liggen. Het is frustrerend om ziek te zijn terwijl je het liefst wilt werken. Ik merk nog niet echt dat het beter gaat. Werken vanmiddag ging wel heel goed en leek een ware omslag van gisteren. Alsof ik opeens twee engeltjes heb. Ik heb ’s avonds nog wat Spaans geoefend met de vader, waarna ik Jur per ongeluk in het Spaans welterusten wenste haha. Tina en Samuel Senior wilde een gesprek me omdat ik hier nu twee weken ben om te evalueren. Ze hebben besloten dat Samuel Senior in ieder geval in huis blijft werken tot Samuel junior op zijn minst twee uur voorbij kan laten gaan zonder willekeurig te gaan krijsen om zijn ouders. Hij moet af en toe de bevestiging hebben dat ze hem niet in de steek hebben gelaten. Ik vraag me af hoe ze dat gaan oplossen als hij naar de peuterschool moet. Ondertussen voel ik me aardig gefaald, niemand verwacht met een au pair alsnog thuis te moeten werken. Aangezien vandaag wel opeens eng goed ging, hoop ik dat dit zich doorzet en dat ik de moeilijkste dagen nu heb gehad.
De eerste week
Hola!
Ik heb besloten elke woensdag te updaten en over de afgelopen week te vertellen. Aangezien het vandaag stiekem al elf augustus is en niet zesentwintig juli lopen de eerste weken iets achter. Ik heb het nogal druk. Kinderen enzo. Ik had wel elke dag al uitgeschreven op mijn telefoon dus, ja, het was er, alleen niet online. Ik probeer die achterstand nu binnen een paar dagen zo snel mogelijk weg te werken.
Donderdag 20 juli-
Ik kwam gisteren rond acht uur 's avonds aan, nog net op tijd voor het Spaanse avondeten dat rond een uur of tien 's avonds is. De moeder is vandaag en morgen nog vrij. In de ochtend gingen we gezamenlijk boodschappen doen en naar het park. De supermarkten zijn toch wel anders hier en ik heb me nog maar zelden zo de ogen uitgekeken in een buurtwinkel haha. Geen tijgerbrood voor mij, helaas. Ze hebben alleen een soort hagelwit melkbrood en iets dat verzuipt in de pitjes en zaden. Het park hoort bij hun appartementencomplex en Tina, de moeder, legde me uit dat ze hier alleen naar buiten gaan voor elf uur 's morgens of na zes uur 's avonds ivm de hitte. Samuel moet wennen aan een extra persoon in huis. Olivia had een heuse 'inzinking', waarbij ze in elkaar stortte en zei dat ze geen Engels sprak. Ik voel me nog wat ongemakkelijk en niet op mijn plaats. Die middag ging ik in mijn eentje met de trein naar Valencia. Elke dinsdag en donderdag heb ik twee uur Spaanse les. De treinreis duurt een uur en tien minuten en daarna moet ik nog tien minuten lopen naar het centrum. Om bij het treinstation te komen moet ik me 's middags wel twintig minuten door de hitte heen slaan. We hadden echter toevallig vandaag geen Spaanse les maar een kleine excursie. We zijn in een half uur met alle tien zomer au pairs en Magali van het agentschap naar een museum gelopen om te leren over een Spaans feest, Fallas. Fallas is een traditioneel feest ter ere van Sint-Jozef waarbij grote carnavalsachtige wagens van vijfentwintig meter hoog in brand worden gestoken. Een van de au pairs die ik sprak, Denise uit Oostenrijk, blijkt dezelfde trein als ik te hebben. Samen met Denise en Nelleke, ook een Nederlandse au pair gingen we naar 100 Montaditos. Dit is een informele Spaanse restaurantketen die allemaal kleine gerechtjes serveert. Montaditos zijn kleine zachte stokbroodjes. De kaart is ontzettend uitgebreid met Montadiltos tussen de een en twee euro, je schrijft op een briefje welke je wilt en besteld er desnoods nog wat nachos of andere meer typische tapas bij dat ook max twee euro kost. Het is een heerlijk concept en op aanraden van de andere au pairs heb ik ook een glas tinto de verano besteld, een typisch Spaanse drank, ik denk dat ik er verliefd op ben. Ik wil hier nu al niet meer weg, gisteren, wat? Nooit gebeurd.
Vrijdag 21 juli-
Ik kon weer moeilijk slapen. Ik had een erg fijne dag gisteren, maar vandaag had ik oprecht last van de hitte. De hele dag Spaans horen in combinatie met meer dan dertig graden is intens na het koude Nederland. Wanneer ik 's morgens opsta om half acht is het momenteel al zo'n zevenentwintig graden. Ik was vandaag ondanks dat de moeder in huis was, al wel af en toe alleen met de kinderen en lijk Samuel voor me te winnen. Hij is geobsedeerd met ventilators. Ik geef hem geen ongelijk met deze temperaturen. Momenteel doen we "va" wat inhoudt dat Samuel de ventilator aanzet, va schreeuwt, en dan moet ik hem gaan kietelen. Susto is ook populair hier. Susto is Spaans voor schrik. De kinderen gaan om een hoekje staan, jij loopt langs alsof je niets doorhebt, zij schreeuwen susto en jij slaat je handen voor je mond.
Zaterdag 22 juli-
Zaterdag, weekend! Ondanks dat ik in het weekend vrij ben probeer ik zeker dit weekend zoveel mogelijk met het gezin te doen. Vanaf maandag ben ik elke morgen meer dan zes uur alleen met de kinderen en dan moet er toch wat wederzijds vertrouwen zijn. Overdag gingen we het huis niet uit want de hitte is verschrikkelijk. Rond een uur of vijf was het nog maar dertig graden dus besloten we met zijn allen een uurtje naar het strand te gaan. Vila real heeft zijn eigen strand dat ik vanaf de woonkamer kan zien. Aangezien we overdag niet naar buiten gaan en de zon 's avonds niet heel fel meer is zal ik waarschijnlijk dus even bleek terugkomen als voorheen, alvast een waarschuwing, hou die zonnebril bij je voor mijn bleke benen ;). Het strand hier is erg fijn, je kunt daadwerkelijk zwemmen en het niet steenkoud hebben. Na het strand bezochten we de oma aan moeders kant. Zij let normaal op de kinderen en spreekt geen Engels. Ik voelde me een beetje als een koe op de vleeskeuring onder haar blik. Ik denk dat het wel oké ging. Mijn Spaans is niet verschrikkelijk, ik heb er al heel wat uren thuisstudie in Nederland opzitten sinds februari. De hoofdpijn die ik gisteren had is wat afgezakt. Ik heb de afgelopen dagen telkens bijna drie liter gedronken, maar plassen hoefde ik niet, zoveel zweet, vandaag lijkt het beter te gaan haha.
Zondag 23 juli-
Zondag, morgen is de eerste werkdag, nagelbijten en al die dingen. 's Morgens heb ik weer wat tijd met de kinderen doorgebracht, uitslapen lukt hier niet, je zweet je kamer uit. Ik heb een airco op mijn kamer, maar daarvan raken mijn ogen ontstoken en dus slaap ik zonder. Het middageten is hier pas rond een uur of twee, vandaag had ik voor het eerst geen verschrikkelijke honger rond twaalf. Tegen het begin van de middag, na het eten gingen we met de auto naar de andere opa en oma. Samuels ouders. Zij wonen in Benicassim. Een soort Benidorm, maar kleiner. Benidorm ligt iets ten zuiden van Valencia en wij wonen ten noorden. Op weg er naar toe had Samuel zijn siësta nog niet gehad en bleef maar krijsen. Niet huilen,echt krijsen. Een goede voorbereiding op morgen zullen we maar zeggen. Ook deze opa en oma spreken geen Engels, maar ze spreken daarnaast ook geen Spaans. Alleen maar keihard Valenciaans, een haast Fries dialect voor mijn oren. Het communiceren ging beter dan verwacht en het was erg gezellig. Deze mensen zijn zo'n beetje het stereotype Spanjaarden. De opa was ooit eens in Nederland geweest en bleef maar "smakelijk" zeggen. De eerste keer was ik zo van de kaart van een Nederlands woord horen te midden van een Spaans gesprek dat ik antwoordde in het Duits. De oma had paella gemaakt, een gerecht dat uit de regio Valencia komt en wat ik na terugkomst naar Nederland waarschijnlijk nooit meer zo kan eten tenzij ik terugkom. We gingen met opa en oma vervolgens naar de zee bij Benicassim en eindigden bij hun eigen zwembad. Zwemmen is een geweldige activiteit hier.
Maandag 24 juli-
Wakker worden en in slaap vallen met meer dan vijfentwintig graden is nog steeds een klein obstakel. Meteen na het avondeten wil ik naar bed (rond middernacht dus...) maar dan kan ik de slaap maar niet vatten. Vandaag was mijn eerste echte werkdag. De vader heeft besloten deze eerste week nog thuis te werken dus dat haalt de druk er al iets van af. Samuel heeft namelijk de neiging te gaan krijsen zodra hij zijn vader of moeder niet kan zien en dat moet eerst stoppen. Als dat ergens deze zes weken al stopt. Het stopte niet bij Olivia toen ze naar de peuterschool ging tot ze haar er weer afhaalden. Slik. De moeder gaf me een heel schema, maar dat was volledig in het Spaans. Goede oefening! Eigenlijk verliep vandaag veel van een leiden dakje. Ik kom nog een beetje handen en ogen te kort met twee kleine kinderen, maar ook het poepluiers verschonen en eten maken/geven gaat prima. Ik kan dit!
Dinsdag 25 juli-
Half acht, rise and shine! Ik ben geen ochtendmens, maar hier kom ik graag mijn bed uit zodra de zon mijn kamer heeft gevonden. Mijn tweede werkdag. Samuel heeft de neiging de werkkamer van zijn vader binnen te gaan, maar dat was vandaag alweer minder dan gisteren en hij krijst verder niet dus ik ben redelijk tevreden. Kleine stapjes, ik kan moeilijk verwachten dat ze allebei meteen een wild vreemde niet Spaanssprekende tiener erg waarderen. Op de dagen dat ik taalles heb ben ik eerder vrij en werk ik maar tot 14. Ik moet namelijk meteen om 14 weg om de trein naar Valencia te halen. Ik had Denise uit Oostenrijk geappt en we ontmoette elkaar in de trein. Het was mijn eerste taalles en ik spring halverwege de cursus in. De taallessen worden ook gegeven door Magdali die eigenlijk ALLES is zodra je in Spanje aankomt. Deze les ging over beroepen en dat had ik toevallig net een week voor vertrek in Nederland geoefend. Ik kon vandaag redelijk goed meekomen en zowel Magdali als ikzelf waren daardoor verrast. Ik hoop maar dat ik daardoor de lat niet meteen te hoog voor mezelf heb gelegd ;). Na de twee uur taalles ben ik samen met Denise een ijsje wezen eten in de stad alvorens we de trein terug pakten naar ons gezin.
Woensdag 26 juli -
Ik ben hier alweer een week! Dat ging een stuk sneller dan verwacht... Ik mis nog niet echt iemand, maar misschien komt dat omdat ik nog steeds veel met mijn meest geliefde Nederlanders praat (Mam en Jur thankssss) Vandaag was echter wel even hell op aarde. Olivia rende de hele tijd weg en wilde niet met me praten en Samuel liep maar te krijsen en wilde me slaan. Ik zat even met mijn handen in het haar. Maar goed, het zijn kinderen dus ademhalen en weer verder. Het begin van de ochtend ging wel goed en het middageten ook. Samuel gaf me zelfs de huissleutels en stelde voor om samen weg te lopen. Onwijs schattig. Ik kan deze eerste week echt een gevalletje pieken en dalen noemen, geloof ik. Ik heb nu al zin in alle andere weken :)
Het vertrek
Poging honderdvier -
Hola!
Een bericht vanuit het warme Spanje. Ik blijf tijd te kort houden om alles op te schrijven. Zie hier mijn volgende poging. Ik hoop vandaag wat te kunnen vertellen over alle regelingen voor vertrek. En hopelijk in een ander bericht alles wat ik beleefd heb hier tot en met vandaag - maandag 24 juli. (Ook al is het nu ik dit plaats al 11 augustus, sorry mensen!)
Disclaimer uno: Voor de mensen die mij kennen van mijn schrijven - nee op deze blog wordt niet alles van te voren gecheckt op fouten dus jullie kunnen van mijn volledige dyslexie genieten.
Disclaimer dos: De familie wil niet dat ik foto's van hun kinderen plaats buiten mijn instragram of facebook om (want die heb ik afgeschermd enzo) dus op deze blog zul je alleen foto's van de omgeving en mij zien!
Laat ik bij het begin beginnen, nadat ik terug kwam van Boedapest en Santa Susanna vorig jaar bedacht ik me dat ik het jaar daarop graag langer naar het buitenland wilde. Ik wilde altijd al een langere periode weg, maar die zomer zou ik achttien zijn, wat een stuk meer mogelijkheden boodt. De manier om lang en goedkoop in het buitenland te zijn is immers vaak met een baan.
Sinds ik in 2007 de film 'the nanny diaries' zag, leek me dat wel wat. Oppassen op intens niveau. In 2013 vroeg ik brochures aan bij TravelActive en andere organisaties. Ik plande het helemaal uit, een jaar als Au pair naar Australië, dan reizen door Nieuw-Zeeland, werken in Thailand, vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika, een zomerkamp in de VS en backpacken door Chili. Een wereldreis waarmee ik voor mijn dertigste alle continenten kon bezoeken. Ik kan me de grappende opmerkingen nog herinneren. Ik was echter bloedserieus. In 2014 ging ik voor het eerst met de trein zodat ik de buitenlandbeurs kon bezoeken.
Ondertussen waren we toch alweer aanbeland in de zomer van 2016. TravelActive biedt ondertussen niet alleen au pair programma's aan van een heel jaar, maar ook voor alleen de zomermaanden. Ik zocht mijn oude brochures weer op en bestelde wat nieuwe. Ik had het er met mijn ouders en Jur over, bezocht een voorlichting en besloot, dit ga ik doen. Ik spendeerde wat weken met kiezen tussen de zomerbestemmingen: Duitsland, Frankrijk, Engeland, Italië en Spanje en maakte uiteindelijk de keuze voor Spanje. Een wereldtaal die ik nog niet sprak en goed weer, het klonk ideaal. November was ondertussen al wel halverwege.
Ik meldde mij officieel aan aan op 1 januari 2017. Het was het eerste wat ik deed na terugkomst uit Praag. Aanmelding in ontvangst genomen stond er, groot op mijn beeldscherm. Toen was het opeens wel erg serieus. Ik kreeg van alles toegestuurd. Het was een pakket van ruim dertig pagina's dat ik moest (laten) invullen. Eind januari kon het weer op de post en had ik een interview om mijn Engels te testen. Het volgende moment - 17 februari - kreeg ik bericht dat ik officieel was geaccepteerd en in de database stond van au pairs voor Spanje. Ik had nog een bijeenkomst in Venray en toen kon het wachten beginnen.
Vrijdag 24 maart fietste ik naar huis vanuit college toen ik bericht kreeg van een mogelijk gastgezin. De familie Vincent, bestaande uit Tina, Samuel, Olivia van vier en Samuel junior van achttien maanden. Woonachtig in Vila-real, een uur met de trein bij Valencia vandaan, waar de Spaanse taallessen zijn. Ik stuurde het gezin diezelfde avond nog een mailtje. Ik denk dat ik daar wel twee uur mee bezig ben geweest omdat ik een goede indruk wilde maken :').
In de daarop volgende dagen kreeg ik meer gastgezinmail, waaronder een alleenstaande moeder op Mallorca en een gezin dat in het centrum van Valencia woont. Ik was ondertussen echter al een paar dagen aan het mailen en Skypen met de familie Vincent. Ik besloot hun au pair te worden. Ik heb deze beslissing pas definitief gemaakt na een volle maand mailen, iets langer dan de gemiddelde au pair. Oeps.
En toen kon het vliegticket kon geboekt worden:
Heenvlucht - 19 juli
Terugvlucht - 28 augustus
Ik wilde niet eerder vertrekken ivm mogelijke herkansingen, Julia's eindmusical en Janine haar diplomauitreiking. Herkansingen had ik uiteindelijk niet, maar wel een ballonvlucht en een succesvol rijexamen. Ik geloof dat ik echt iedereen ben vergeten te vertellen dat ik eindelijk geslaagd ben voor mijn rijbewijs... Ik wilde ook niet later terugkomen ivm het nieuwe collegejaar waarin ik mij ga specialiseren binnen het recht. Ik dacht dat college vier september zou beginnen, maar dit blijkt uiteindelijk elf dus dat is wel jammer, ik had hier nog een extra week kunnen zijn.
Maar goed, vliegticket geboekt dus het aftellen kon beginnen. Het aftellen was wat frustrerend... Iedereen die ik sprak vroeg eigenlijk alleen maar en als eerste: "Ga je Jur dan niet missen? Wat vind Jur ervan dan? Redt je het wel zo lang zonder Jur?" Ik ga bijna de hele zomervakantie werken in het buitenland en in plaats van vragen wat ik daar ga doen informeren ze of ik Jurs goedkeuring wel heb xD
En toen was het opeens zover en stond ik op het vliegveld. De reis naar Eindhoven toe had ik een aardige knoop in mijn maag. Ik had nog nooit alleen gevlogen en het afscheid viel me ook zwaarder dan verwacht. Het vliegveld had vertraging en terwijl ik het boarden was, vroeg me meerdere keren af: wat ik in vredesnaam aan het doen was? Ik wilde op dat moment het liefst omdraaien en weer terug rennen. Het was verschrikkelijk. Het huilen stond me overduidelijk nader dan het lachen. Eenmaal in het vliegtuig zelf zakte dat gelukkig allemaal af, ik ben veel te dol op vliegen vrees ik.
De vlucht en landing verliepen goed. En toen stond ik daar in mijn eentje op het vliegveld in een ander land. Ik had al weken lopen zeuren over mijn angst de ruimbagage kwijt te raken dus toen ik zo gespannen naar de band keek reed mijn koffer me bijna voorbij. Toen kon ik er na wat getreuzel niet meer onderuit, hup naar de exit om het gezin te ontmoeten. Spannend! Het hele gezin was aanwezig en we herkenden elkaar meteen. Alles voelde meteen warm en goed aan. In Spanje geven ze twee zoenen als ze elkaar zien dus ik prikte alleen wat ongemakkelijk met mijn hand in hun buik. De cadeautjes vielen in de smaak en Olivia zat vanaf toen meteen aan me vastgeplakt. Het was op dat moment een uur of acht 's avonds en nog steeds boven de 25 graden dus in mijn lange broek brak het zweet me uit. Door de warmte en niet de zenuwen natuurlijk.
Ik ging met hun mee en na driekwartier in de auto kwamen we aan bij hun huis. Mijn thuis voor bijna de hele zomer. "Mi casa es su casa!" werd me verteld en tja, dan is het waar. Een tweeverdiepingen appartement op vijf hoog, niet echt wat ik in Nederland gewend ben. Na het avondeten en uitpakken van mijn koffer wilde ik meteen gaan slapen. Ik was kapot. Ik kon de slaap alleen niet vatten. De hitte hé. Ik heb me meerdere keren afgevraagd toen ik op dat bed lag wat ik aan het doen was. Ik had me op dat moment toch een spijt. Ik dacht aan het eerstvolgende vliegtuig naar huis pakken.
