Blog vier alweer! Ik ben ondertussen al meer dan een maand in Australië. De tijd gaat zo snel. Sinds mijn vorige blog drie weken geleden is er weer van alles gebeurd dus hierbij een update.

In mijn vorige blog op 10 februari gaf ik aan dat ik die zondag nadat ik terugkwam van surfkamp het er met mijn host mom over had gehad en we besloten hadden om te gaan rematchen. Die maandag werd ik dus, zoals gezegd aan drie gezinnen gematchet. Uiteindelijk zijn dat er nog meer dan tien geworden. Je zou verwachten keuze zat, maar ik merkte dat ik het toch erg moeilijk vond. Je hebt al eens een keuze gemaakt die anders uitpakt dan verwacht en dan moet je alles wat je in die maand hebt opgebouwd weer gaan inruilen. Hoewel ik nu een duidelijker beeld had van wat ik wilde, vond ik binnen Sydney niet veel gezinnen die daarbij aansloten. Volgens mijn host mom uit Clovelly iets dat toch kenmerkend is voor de cultuur in deze stad.

De Australische organisatie matchte me dan ook aan gezinnen in andere delen van Australië: Melbourne, Brisbane, Adelaide en zelfs Darwin. Darwin ligt helemaal aan de andere kant van het land, vlakbij de woestijn en heeft een tropisch klimaat. En hoewel het gezin ontzettend leuk leek, zou dat toch een verhuizing betekenen naar ruim 3000 kilometer verderop.

Hoe langer ik met gezinnen in gesprek was die in andere steden in Australië woonde, hoe meer ik eigenlijk op begon te zien tegen opnieuw vliegen, in een nieuwe stad starten, een netwerk opbouwen. En uiteindelijk heb ik dan ook maar tegen de Australische organisatie gezegd: Ik weet dat ik moet openstaan voor nieuwe dingen, maar ik weet niet of ik helemaal vanaf nul weer beginnen nu echt zo prettig vind.

Maar zoals ik zei, ik heb een netwerk opgebouwd in Sydney. Het is ongelooflijk hoe snel je nieuwe mensen leert kennen en hoe iedereen bereid is je te helpen. Vriendinnen stuurden gastgezinnen door bij hen uit de buurt, ik werd gekoppeld aan familie van gastgezinnen die ik ontmoet had en in een groepsgesprek met au pairs die ik nog nooit in het echt had ontmoet werden mijn gegevens doorgespeeld. Een van deze gezinnen zou betekenen dat ik mijn Australische organisatie achter mij zou laten en in eerste instantie zag ik dat niet zo zitten, maar… ik heb het toch gedaan!

Na nog twee weken bij mijn gezin in Clovelly te hebben gewerkt, ben ik verhuisd naar Noord Sydney. Geen krabben en muggen meer, maar in plaats daarvan enorme hagedissen in de tuin. Mijn huidige gezin heeft vroeger met de Australische organisatie samengewerkt en hebben een dochter van zeven en een zoontje van vijf. Joshua, het zoontje, gaat naar het speciaal onderwijs omdat hij problemen heeft met spreken dus elke ochtend breng ik ze beide met de auto naar school. Ja, jullie lezen het goed, ik ben hier met een automaat aan de linkerkant van de weg aan het rijden (en dus ook voor het eerst van mijn leven aan het fileparkeren!)

Maar goed, de afgelopen drie weken dus.

Op maandag 10 februari, de dag van mijn vorige blog, begon de twee weken opzegtermijn bij mijn gastgezin in Clovelly te lopen. De kinderen lakten mijn nagels, we deden spelletjes en hadden ontzettend veel plezier en ik vroeg me echt af: Maak ik de juiste keuze?

Dinsdag hield het toetsenbord van mijn laptop ermee op dus de signalen tot nu toe waren niet echt positief. En ook toen ik dinsdag langs de stranden liep met een andere au pair en woensdag uit brunchen ging, dacht ik, ik hoop dat ik de juiste keuze maak.

Donderdag ging ik naar het strand om aan mijn boek te schrijven (verschijnt 23 september 2020 bij Blossom Books) en ben ik samen met twee andere au pairs wezen lunchen. Hoewel het absoluut niet ongemakkelijk werd met mijn gastgezin in Clovelly en we samen nieuwe au pairs en gastgezinnen bekeken, besloot ik die avond pizza te halen en op te eten aan het strand. Vrijdag voor Valentijnsdag waren mijn dates dan ook andere au pairs.

Op zaterdag ging ik naar Alessa, de au pair waarmee ik bevriend werd op surfkamp, samen met Wendy, een van de Nederlandse au pairs waarmee ik naar Australië ben gevlogen. Alessa haar gastgezin heeft een zwembad (mijn nieuwe gastgezin ook!) en na een poosje gezwommen te hebben zijn we met zijn drieën naar de film gegaan en uiteten. Blijkbaar is het typisch Australisch om ijs te eten tijdens de film en met enorme (nep)leren stoelen waarbij je met je benen omhoog kunt zitten, is dat prima vertoeven.

Zondag heb ik met Wendy en Amy de Sydney Harbour Bridge overgelopen voordat we Alessa ontmoette en samen naar een grote markt gingen die onderdeel is van Mardi Gras, een evenement dat van Valentijnsdag tot 1 maart loopt en allerlei activiteiten door de stad heeft voor de LHBTQ+ gemeenschap.

Maandag werkte ik weer de hele dag en omdat de moeder moest overwerken en de vader nog steeds op zakenreis is, moest ik de jongens naar bed brengen. Na een hele dag met de kinderen rondrennen, viel ik samen met de oudste op zijn bed inslaap.

Dinsdag was voor een picknick in het park met Wendy tijdens de lunch, woensdag voor een lunch met Alessa in het centrum van de stad en donderdag met twee au pairs aan het strand. Ik merkte dat ik toen ik in deze tweede week nog steeds geen nieuw gastgezin had gevonden, nogal de neiging kreeg om mezelf vol te proppen met Australische koekjes en soms een familiepak per dag opat. Waardoor een beveiliger die Alessa en mij aansprak omdat hij dacht dat ik spullen gestolen had, zijn gezicht moest afwenden toen hij mijn wekelijkse boodschappen zag haha.

Woendagavond vertrok de moeder voor een zakenreis naar Melbourne dus om vier uur ‘s nachts had ik de kinderen bij me in bed liggen. De ouders wilden de kinderen pas vertellen dat ik zou vertrekken nadat ze terug waren op zaterdag dus probeer dan maar eens uit te leggen waarom er weer een koffer in je kamer staat.

Vrijdag nadat ik klaar was met werken, kwam de opa het overnemen en vertrok ik, samen met Wendy, met al mijn spullen naar Newcastle, waar Amy woont. Een treinreis van 2,5 uur. Het afscheid nemen van de jongens was lastig, want die wisten nog steeds niet dat ik niet terug zou komen en dat morgen hun nieuwe au pair al zou arriveren. Gelukkig boden Amy en Wendy een enorm goede afleiding en we zijn onder andere naar Port Stephens geweest om te gaan sandboarden!

En toen was het tijd om Newcastle achter ons te laten en met de trein terug naar Sydney te reizen, naar mijn nieuwe gezin. Zondag 23 februari kwam ik net voor het avondeten aan en na samen avond gegeten te hebben, kreeg ik cadeautjes en zelfgemaakte tekeningen van de kinderen. Super lief. De moeder zei ook meteen: Welkom thuis.

In dit nieuwe gezin begin ik om 6.30 met werken, ik haal de afwasmachine leeg, hang de was op en maak de kinderen wakker. We ontbijten, de kinderen doen hun schooluniformen aan en dan breng ik ze naar school. Vaak ben ik om 9.30 weer in huis om vervolgens om 14.30 weer weg te gaan om ze op te halen. In de middagen help ik de oudste, Chloé, met haar huiswerk en daarna gaan we buitenspelen totdat de ouders er weer zijn en het tijd is om te gaan avondeten. Het is dan vaak een uur of 18-18.30.

Op maandag ontdekte ik mijn nieuwe buitenwijk, dinsdagavond ging ik met Alessa uit eten, woensdag waren Alessa en ik op pad om een auteursfoto te maken en mezelf in te schrijven bij de bieb en donderdag spendeerde ik voornamelijk schrijvend en met extra meters maken in de auto.

Doordat het hier nog steeds zo ontzettend warm is, was Joshua op vrijdag vrij van school. In de ochtend zijn we naar het park gegaan en ontmoette ik een andere au pair die hier in de buurt woont. We moesten helaas iets eerder weg omdat Joshua in zijn broek poepte. Die avond ging ik eerst uiteten met het gastgezin en daarna ben ik naar Alessa gegaan om te helpen met oppassen.

Zaterdag was het tijd voor de Mardi Gras parade! In de Verenigde Staten staat Mardi Gras voor ‘vette dinsdag’ en is het de laatste avond van carnaval. In Sydney is het echter een LHBTQIAP+ evenement en staat de parade zoals ik al zei, dan ook in het teken van de LHBTQIAP+ gemeenschap.

In de ochtend ben ik met het gezin boodschappen wezen doen en brunchen voordat ik later die middag met Amy, Wendy en Alessa afsprak. We gingen uit eten en namen, niet geheel verrassend, regenboognoedels! Hierdoor was het alleen zo laat dat er nauwelijks meer plek was om de parade te zien haha. Uiteindelijk waren we om vier uur ‘s nachts weer in huis. Zaterdagavond bleef Amy bij mij slapen omdat ze niet meer op tijd terug zou kunnen naar Newcastle.

Zondag gingen Amy, Wendy en Alessa en ik naar een Grieks festival bij jaarlijks bij Darling Harbour in de haven gevierd wordt. Na geluncht te hebben en meerdere keren ijs te hebben gegeten, hebben we de ferry gepakt naar de buitenwijk waar Alessa woont waar we een half uur hebben rondgelopen in de parken. En nu heb ik avond gegeten met het gezin, ga zo meteen mijn foto’s van februari online zetten en morgen om half zeven weer beginnen met werken! Spreek jullie snel.