Ik heb nieuws! Of het goed nieuws is of slecht nieuws, ligt er een beetje aan hoe je het zelf interpreteert haha. Sommige mensen wisten het al, maar… ik heb verlengd bij mijn gastgezin! Ik zou eerst tot eind juli bij hen blijven werken, maar dit is nu uitgesteld naar 11 oktober! Joshua en Chloe zijn er in ieder geval heel blij mee. Ze huilden deze maand al meerdere keren omdat we zoveel plezier hebben samen en willen dat ik nooit meer weg ga. Ze hopen me nog over te halen dat ik Halloween op 31 oktober nog bij hen vier.

Ik moet eerlijk dat nu ik deze beslissing heb gemaakt het echt wel heel vreemd voelt. Eerst ging ik ervan uit dat ik eind juli alweer thuis zou zijn, je weet wel deze(!) maand, daarna werd het augustus of begin september en nu…

Ik heb vandaag mijn vliegticket teruggeboekt en ik land pas op 19 januari weer in Nederland. Een heel jaar, minus twee dagen, later dan dat ik ben vertrokken. Precies drie maanden en één week om, als alles goed gaat, het land door te reizen.

Dus ja, ik ben hier al vijf maanden en waar ik eerst deze maand zou vertrekken, ben ik nu nog niet eens op de helft! Heel bijzonder. In mijn hoofd was ik eigenlijk alweer bijna thuis.

Maar goed, juni dan!

Zoals ik in mijn vorige blog al zei was op drie juni Josh jarig. Hij is zes geworden! We konden door Corona geen kinderfeestje organiseren, maar op twee juni hebben we het hele huis gevuld met planeten en sterren. Inclusief een lading blauwe cup-cakes om mee te nemen naar school en een zelfgemaakte taart van het sterrenstelsel.

We zaten in juni weer redelijk in een schoolritme na al het thuisonderwijs dus ik kreeg het voor elkaar om mijn hardloopschema met Wendy vol te houden en nog steeds met een stijgende lijn elke dag langer door kan blijven rennen. Die zaterdag waren we dan ook vooral daar mee bezig en op zondag kon ik de auto van mijn gastgezin lenen en reden we met zijn tweeën naar een nationaal park waar we onder andere een super pluizige jonge wallaby zagen.

Maandag acht juni was een nationale vrije dag en spendeerde ik hardlopend, met Chloe klimmend in een denkbeeldige auto aka een mega doos en schrijvend.

Op zaterdag dertien juni kwam Amy naar Sydney vanuit Newcastle en bleef bij mij slapen. We gingen samen met Wendy uit lunchen en gingen zowel zaterdag als zondag naar een nationaal park. Onze hike van zondag leidde ons naar een prachtig dal waar we zaten te lunchen, om vervolgens een andere route terug te nemen waarbij we opeens over enorme rotsblokken moesten klimmen en rivieren oversteken. Ergens voor ons liep een oude man en op een gegeven moment wisten we niet meer of hij er nu echt liep of dat we hem inbeelden. Op het eind waren we trouwens zo moe dat toen Amy op goedgeluk een druif achteruit gooide en Wendy die in haar mond opving dat we nog net niet op de grond vielen van het lachen.

De week daarop, op achttien juni was Amy jarig. Wendy en ik wisten al dat ze die zondag naar Sydney zou komen dus nadat we haar doordeweeks na het hardlopen hadden gevideobeld kochten we een cadeautje voor haar. Die zondag spendeerden we dan ook voornamelijk met onze reis plannen en eten. Niet helemaal ideaal aangezien op een gegeven moment de kaketoes ons brood in de gaten kregen. Het eet niet echt meer comfortabel met meer dan dertig papegaaien om je heen. We hebben ze geteld.

De drieëntwintigste was mijn host mom jarig. Ze is veertig geworden en het plan was oorspronkelijk om een boot af te huren en een groot feest te geven, maar dat ging door Corona niet door. En ik was doordeweeks te druk om een slagroomtaart te maken. We hadden nu een roze hart met suikerglazuur.

Dat weekend sprak ik af met Wendy, Amy en Lieke. Op zaterdag gingen we met zijn vieren naar de dierentuin. Taronga Zoo is meer dan honderd jaar oud en is enorm groot. Ik denk dat we wel vier keer van route zijn gewisseld om alles te kunnen zien. Het was de eerste keer sinds de dierentuin open was, dat er weer meer dan zesduizend bezoekers naar binnen mochten. Het mooiste punt is bij de giraffen, die staan namelijk aan de rand van de oever waardoor je achter hen het opera house kunt zien.

Op zondag pakten Wendy, Lieke en ik de trein richting Amy om een wandeling langs de kust te maken. Acht en een halve kilometer heen en dan nog weer terug. Of dat was het plan. Twee haltes voor onze halte stonden we opeens stil. Op de trein voor ons was een bommelding binnengekomen. Er was gelukkig niets aan de hand, maar daardoor kwamen we wel later bij Amy aan. Het wandelen zelf ging ook niet heel soepel. Op het eerste strand overspoelde ik mijn net nieuw gekochte sportschoenen en we raakten van het pad af en aten onze lunch op een prachtige, maar officieel echt niet bereikbare, berg.

Afgelopen maandag begon voor Joshua de ‘zomervakantie,’ of wintervakantie dus want Australië. Voor Chloe begint die vrijdag pas, dus Joshua heeft een hele week langer. Dat betekent dus ook dat ik een hele week langer van zes uur ’s ochtends tot een uur of zes ’s avonds aan het werk ben. Ik dacht dat vakanties ontspannen moesten zijn?

Op maandag gingen we, nadat we Chloe bij school hadden afgezet, naar het park. Wendy en een Engelse au pair die ik heb ontmoet, Hannah, waren er ook met hun host kids. Veranderingen zijn moeilijk voor Josh en daardoor ging zijn zindelijkheid deze week ook meteen weer heel erg omlaag. Niet alleen poepte hij vijf keer in zijn broek, maar een keer was er letterlijk zoveel poep dat de wc overspoelde. Kortgezegd: ik weet nu hoe je een wc ontstopt en stond met mijn sokken in de drab.

Maar ik vermaak me wel hoor! Woensdag zag Josh personal trainers in het park en besloot hij dat ik mee moest doen. Stond ik daar in mijn gewone kleren naast allemaal jongens van mijn leeftijd push-ups te doen met een kind van zes op mijn rug dat schreeuwt: ‘Goed zo. Train je armen.’

Ik blijf trouwens maar zeggen dat ik foto’s ga plaatsen en ben vervolgens te druk om foto’s op mijn laptop te zetten, maar ik beloof dat er echt zo snel mogelijk een stuk of honderd online komen! Onder andere omdat ik aankomend weekend eindelijk naar de bergen ga!

Tot volgende maand :)