In mijn laatste blog zaten we een dag voor Moederdag. Ondertussen is die alweer voorbij en zitten we in juni. Het is zo gek, voor mijn gevoel ben ik nog maar drie weken in Australië, maar het is al langer dan vier maanden geleden dat ik op Schiphol afscheid nam. Ik ben over de helft.

Juni is een belangrijke maand voor mij omdat het Pride Month is, dat betekent dat in juni de Stonewall demonstraties in New York worden herdacht. Deze waren in 1969 het startpunt voor de internationale LHBTQIAP+-rechtenbeweging.

Aangezien de hoofdpersonages in mijn debuut dat in september verschijnt ook onderdeel zijn van de LHBTQIAP+ gemeenschap, hoop ik deze maand extra aandacht hieraan te besteden en misschien een winactie te organiseren dat onder iedereen die mijn boek preorderd in een (lokale) boekhandel een iemand een cadeau krijgt. Preorders bij boekhandels zijn trouwens ontzettend goed omdat het boekhandelaren laat zien dat er veel vraag is naar een boek waardoor ze het dus meer inkopen en indirect dus ook weer meer mensen bereikt.

Maar goed, Moederdag dus, zondag tien mei.

Op Moederdag werd ik wakker gemaakt door Chloe terwijl mijn host dad ontbijt aan het maken was. Chloe wist natuurlijk van mijn Moederdag cadeau dus met haar op mijn arm zijn we naar mijn host mom gelopen om haar de chocolade en kaart te geven. Vond ze leuk. De rest van de dag spendeerden we met zijn allen in huis boeken lezend, films kijkend en met chips.

Maandag begon thuisonderwijs voor Chloe weer en hoorden we dat ze woensdag voor het eerst in bijna twee maanden weer een dag naar school zou gaan. Ze hadden de leerlingen opgesplitst waardoor maar een kwart van alle leerlingen op school zou zijn elke dag en in klassen ook anderhalve meter afstand gehouden kon worden. Best bijzonder. Maar eigenlijk ook wel fijn aangezien in het Engels breuken, zwaartekracht en zelfstandige voornaamwoorden uitleggen, nog best een karwei was. Daarnaast gaf ik nu ook elke donderdag blokfluitles aan Chloe en eh, ik weet dus niets van blokfluiten hè.

Die eerste woensdag dat Chloe weer naar school ging was… lastig. Chloe is, in tegenstelling tot Joshua, geen ochtendmens en opeens moest ze weer binnen een bepaalde tijd klaar. Chloe vond het moeilijk en ze was ook nerveus om iedereen weer te zien. Mijn host mom is momenteel op woensdagen vrij dus we zijn met zijn allen naar school gereden om haar gerust te stellen. Persoonlijk wist ik echt niet wat ik moest doen nu ik opeens weer overdag vrij was.

Toen Chloe die middag terugkwam en ook die vrijdag tijdens haar thuisonderwijs zei ze: Er is niemand ter wereld zo geduldig en behulpzaam als Rianne. Daar doen we het voor ;)

Die vrijdagmiddag werd ik door dokter Chloe en Joshua onderzocht of ik gezond genoeg was om dat weekend weer eens naar buiten te gaan haha. Wendy, een van de Nederlandse au pairs waarmee ik naar Sydney vloog, moest helaas door corona van gastgezin wisselen en woonde daardoor vanaf die zondag op nog geen twintig minuten lopen. Werd ik gezond geacht dan mocht ik zondag koffie halen :P.

Maandag begon thuisonderwijs weer. Chloe moest gedichten schrijven en Joshua was ’s middags nog steeds zo moe dat hij tegen me aan op de bank in slaap viel, maar niet voordat we luisterden naar een Disney karaoke en dansten door de woonkamer. Die woensdag op twintig mei was ook de eerste keer in twee maanden dat ik weer met Wendy afsprak en in de middag stoeide ik met Chloe en Joshua en gingen op de trampoline.

Op donderdag hoorden we dat Chloe vanaf maandag weer fulltime naar school zou gaan. Best vreemd want de bedoeling was in eerste instantie dat we dat geleidelijk zouden opbouwen. Dat betekende ook dat ik vanaf maandag 25 mei weer alle dagen moest autorijden, iets dat ik voor het laatst op eh 23 maart had gedaan. Gelukkig heb ik voor de 25^ste nog wel even kunnen oefenen want die donderdag zat ik zo met autorijden in mijn hoofd dat ik een uur voordat Joshua zijn school eindigde met Chloe in de auto zat om hem op te halen. Oeps.

Vrijdag 22 mei was dus mijn laatste dag thuisonderwijs geven. Bijna twee hele maanden heb ik het gedaan. Ik kan er nog steeds niet helemaal bij dat ik het hierna nooit mee ga doen.

Zaterdag liep ik met Wendy naar Hornsby, een buitenwijk ongeveer vijf kilometer hier vandaan om bubble tea te halen en eindelijk die winterkleding te kopen die ik nu wel echt nodig heb. Het is hier nog steeds een graad of twintig en ik moet nog steeds factor vijftig op mijn gezicht smeren, maar na een zomer met zesenveertig graden loopt iedereen hier nu in coltruien.

Zondag kon ik de auto lenen en reden we naar een nationaal park waar we konijnen en wilde pauwen zagen. Ik had nog nooit in Australië gereden behalve de routes naar school en ik had natuurlijk sowieso de laatste twee maanden niet veel geoefend dus ik was best nerveus, maar het kwam allemaal goed! We hebben uiteindelijk een route van ongeveer twaalf kilometer gelopen en gepicknickt.

En ja, toen was het dus 25 mei en begon Chloe weer fulltime aan school en was ik overdag weer vrij volgens mijn oude gebruikelijke rooster. Net zoals Chloe moest ik nu wel echt even wennen. Chloe haar school heeft meer dan achthonderd leerlingen en in plaats van de gebruikelijke acht poorten openen ze momenteel maar eentje. Die straat was chaos. En waar we normaal met thuisonderwijs ook daadwerkelijk om drie uur ’s middags klaar zijn, kwam Chloe nu uit school en was er nog huiswerk dat gemaakt moest worden. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat Chloe haar winteruniform een stropdas heeft die ik moest leren strikken.

Nadat ik erachter was gekomen dat Wendy bij haar nieuwe gastgezin zowel een hond als kippen heeft, haalde ik haar woensdag over om haar hond mee te nemen als we zouden afspreken. Ik was nog nooit zo blij om een beagle te zien. Op de terugweg nam ik koffie mee voor mijn host parents en mezelf.

Die donderdag sprak ik met zowel Lieke als Wendy af. De laatste keer dat ik Lieke zag was toen we naar Palm Beach gingen in maart dus dat was ook alweer even geleden. Met Lieke ben ik naar de bibliotheek gelopen om mijn boeken in te leveren aangezien dat eindelijk weer kon en daarna zijn we naar de supermarkt gegaan. Ik drink hier echt ontzettend veel chai latte dus het was tijd om mijn eigen thermosfles en oploskoffie te kopen, wil ik niet blut raken nu het herfst is. (Of, officieel winter vanaf vandaag 1 juni).

En toen was het alweer vrijdag. Na schooltijd deed Chloe mijn haar. Niet alleen kreeg ik een kleine vlecht, maar ook maakte ze een staart waarbij mijn hele haar verdween onder een regenboog aan elastiekjes. Dit was de eerste keer dat ik wilde dat ik nog lang haar had, want kun je voorstellen wat ze daarmee allemaal had kunnen doen!

Op zaterdag zou ik met Wendy gaan hardlopen, maar zij kon uiteindelijk toch niet. En dus besloot ik een verantwoordelijke volwassene te zijn en in mijn eentje te gaan. De straten hier zijn echt vierkantjes, net zoals in de Verenigde Staten, dus ik heb een aantal rondjes ‘rond het blok’ gedaan voordat ik echt helemaal kapot was. Chloe had mijn haar weer gedaan voordat ik ging rennen dus echt te veel mensen die ik tegenkwam, moesten grinniken.

Die middag ben ik met Wendy nog eens vijf kilometer wezen lopen naar St Ives, een andere buitenwijk, waar we voornamelijk hebben zitten praten. Dit keer niet met Chloe haar. Je mag natuurlijk wel naar openbare parken momenteel, maar vanaf 1 juni gaan ook plekken als dierentuinen en andere dingen weer open. Dit was de eerste keer dat ik mijn thermoskan had meegenomen en wow, warme koffie is fijn soms. In de supermarkt vonden we nog wat Nederlands roggebrood, maar dat heb ik maar laten liggen.

En dan zondag! In de ochtend deed Chloe mijn haar weer en in die middag ben ik met Wendy naar een nationaal park gewandeld. Zonder mijn Chloe kapsel dit keer. Ik hoop aankomende week een aantal foto’s van het park online te zetten. Ik merk persoonlijk nog niet heel veel verschil tussen de natuur hier en bijvoorbeeld in Duitsland. Behalve dat de bomen echt een stuk hoger zijn en er papegaaien om je heen vliegen.

Maar goed, dat was deze maand weer. In juni zijn zowel Joshua als mijn host mom jarig en gaan veel dingen weer open dus ik ben benieuwd wat ik dan allemaal weer kan zien! Joshua was vandaag ziek dus ik heb in ieder geval alle kleuren snot gezien.