En weer een nieuwe blog. Helaas niet op de eerste van de maand zoals ik beloofd had, omdat ik er simpelweg gewoon echt geen tijd voor had!

In mijn laatste blog was ik bezig met thuisonderwijs en in de afgelopen maand is dat niet veranderd. Mijn eerste twee weken van april bestonden uit thuisonderwijs geven. Engels, wiskunde, geschiedenis en kunst kwamen allemaal voorbij. We hebben zelfs met karton en bladeren een val gemaakt voor de paashaas zodat we het hele jaar door chocolade konden eten. Het moge duidelijk zijn dat we hem niet hebben gevangen, helaas.

De eerste twee weken van april had ik bij vlagen best last van heimwee. Mijn opa was jarig, Pasen brak aan en koningsdag stond voor de deur. Best veel dagen die ik normaal in Nederland bij mijn familie ben en nu kon dat dus niet. Natuurlijk kan dat nu sowieso niet door corona, maar het was toch best gek.

Op Pasen zelf was ik ’s ochtends niet in een opperbest humeur, maar Chloe en Joshua hadden kaartjes voor gemaakt en de paashaas had ook voor mij chocolade meegebracht dus dat maakte veel goed. Mijn ouders skypten me die avond zodat ik alsnog een beetje bij de paaslunch thuis kon zijn en uiteindelijk heb ik wel echt een goed weekend gehad.

Maandag 13 april brak de voorjaarsvakantie aan. Dit betekende dat ik dus twee weken lang geen thuisonderwijs zou hoeven geven. En hoewel ik ontzettend blij ben dat ik twee weken lang even geen discussies hoefde te voeren over het nut van spellingwoorden, betekende dit ook nog meer uren met zelfbedachte spelletjes uit mijn mouw schudden haha. Ik geloof dat ik uren op de trampoline heb doorgebracht.

De week daarop gaf Chloe aan dat ze school mistte en kon ik dus alsnog wiskundelessen geven. Maar, met beloning dit keer, Chloe maakte een heel boekwerk met waarom ik de beste leraar ter wereld ben (voor altijd en altijd en eeuwig). Andere woorden die gebruikt werden: vriendelijk, liefdevol, voorzichtig, onzelfzuchtig, vrolijk en gelukkig. Daar doen we het voor haha.

Op 20 april kreeg ik een e-mail van mijn redacteur. Niet alleen heeft mijn boek nu een nieuwe naam, ook is het al te bestellen bij (online) boekwinkels. Als mensen het boek nu al kopen, kunnen ze het ophalen of bij hen thuis laten bezorgen op de verschijningsdatum. Heel bijzonder allemaal om mee te maken. Zeker omdat het boek nog niet eens af is. Ik had drie weken voor de nieuwe versie vanuit de uitgeverij, maar moest daar helaas zelf in gaan schrappen door het vele werken hier.

Uiteindelijk had ik twee weekenden de tijd. Dat betekende: om acht uur ’s ochtends beginnen met schrijven, een pauze voor de lunch en het avondeten en dan weer doorschrijven tot één uur ’s nachts twee dagen op rij voor twee weken. Ik denk niet dat ik erg veel geduld had voor de mensen die me dat weekend wilden spreken want mijn brein was in een soort mega pudding veranderd. En het is nu ook niet zo dat je kinderen uit kunt zetten zodra het weekend is en je vrij bent.

Gevolg: in die twee weken viel ik een aantal keer in slaap meteen na het avondeten en werd de volgende ochtend wakker met mijn kleren nog aan. Fun.

Op 23 april, precies een maand nadat de scholen dichtgingen, ging ik voor het eerst in een maand tijd weer naar buiten. Ik had nog een oplader van mijn vorige gastgezin in Clovelly en nu met al het thuiswerken hadden zij deze nodig. Op naar het postkantoor dus.

Dat weekend was het Anzac Day, een nationale feestdag in Australië en Nieuw-Zeeland om "zij die hebben gediend en gestorven zijn in alle oorlogen, conflicten en vredeshandhavingsoperaties" en "de bijdrage en het lijden van al degenen die hebben gediend" te herdenken. Dus we maakten van papier en rietjes de kenmerkende klaprozen die mensen op deze dag buitenzetten.

Op 27 april was de voorjaarsvakantie afgelopen en hoorden we van Chloes school dat zij nog twee weken thuisonderwijs zou krijgen en daarna één dag in de week terug naar school mocht komen. Joshua zijn school liet weten: hij is vanaf aankomende woensdag weer fulltime welkom.

Aangezien het de 27^ste koningsdag was, hebben we de 28^ste tompoucen gemaakt en deden we spijkerpoepen en koekhappen. Alle drie kennen ze natuurlijk hier niet.

Voor Joshua was weer fulltime naar school gaan op woensdag best heftig. Nog niet iedereen in zijn klas was er, Chloe bleef wel nog thuis, veel veranderingen in een kleine tijd. We hadden dus ook even een paar terug slagen in zijn gedrag en zindelijkheid. En hij was daarnaast ook gewoon heel erg moe en viel overal in slaap.

Met alleen Chloe nog maar in huis veranderden mijn dagen ook. Joshua moet ’s ochtends op tijd het huis op zijn, ik kan me volledig op Chloe focussen qua thuisonderwijs en in de middagen nadat we Joshua hebben opgehaald, is er opeens een stuk minder speeltijd voordat het tijd is voor het avondeten. Mijn host dad werkt nog hele dagen thuis en sinds halverwege deze maand moet mijn host mom weer twee dagen in de week naar kantoor. Op de dagen dat zij vrij is, doen we vaak in de middag met zijn allen een spelletje.

Door corona vinden alle kinderfeestjes natuurlijk ook online plaatst dus we sloten de eerste wek thuisonderwijs af met het maken van groene regenboog, roze eenhoorns en witte konijnen cup cakes voor een feestje van een van Chloes vriendinnen.

En die zaterdag, terwijl ik met mijn host dad voor het eerst sinds het postkantoor weer buitenkwam (Moederdag cadeautjes kopen) kreeg ik zelfs een kaartje binnen dat oma Lubbers had gestuurd.

Op 4 mei, precies twee weken nadat ik mijn redactie e-mail van de uitgeverij had gekregen, stuurde ik het weer terug. Dat betekent dat ik nu (hopelijk) een aantal weken wat rustiger aan kan doen voordat ik er weer naar moet kijken. Als ik het goed heb uitgerekend moet ik nog ongeveer drie keer voordat het boek verschijnt het herschrijven en/of nalezen. Dus ja, een blog schrijven zat er niet echt bij. Ik kon echt geen woorden meer zien haha.

Afgelopen week dan. Zelfde als anders. Voor zover dat kan. Chloe thuisonderwijs en Joshua naar school. Op woensdag hebben we hartvormige koekjes en spritsen gemaakt om mijn host mom met Moederdag te geven en op donderdag een appeltaart aangezien ze dat hier niet kennen. Het is nu zaterdag, ik heb net bijna anderhalf uur met twee andere au pairs gepraat over onze plannen hier in Australië en het is negen mei dus ik ben vandaag vijf jaar samen met mijn vriend.

Morgen is het Moederdag en ja, zoals ik in het begin al zei, dit soort dagen vind ik het toch lastig dat ik aan de andere kant van de wereld zit. Niet dat ik weg wil, zeker niet, ik heb zelfs mijn uitgeverij gemaild wat het zou betekenen als ik tijdens de verschijning van mijn boek nog hier ben….

In ieder geval, niet heel veel bijzonders dus in april. Ik heb het erg naar mijn zin en kan erg goed lachen met mijn gastgezin, ik leer nieuwe dingen en krijg op dagelijkse basis genoeg knuffels.

Op het moment lijkt corona hier minder hard om zich heen te slaan dan in Europa (nog geen 100 doden in totaal en gisteren zijn alleen in mijn staat al tienduizend mensen gratis getest). Ze hopen dat het leven hier op 1 juli weer ‘normaal’ is. We gaan nu een drie fasen plan in, waarbij elke fase drie weken duurt.

Ik hou jullie op de hoogte!