RianneRobben.reismee.nl

Número vier

Hola!

Ik ben eindelijk bij! Nu kunnen jullie tenminste lezen wat ik vandaag deed, of gisteren en zijn jullie ook helemaal up-to-date :)

Donderdag 10 augustus –

Vandaag ging werken weer erg goed. Vandaag was mijn laatste Spaanse les alweer. De tijd gaat zo snel. Het tweede uur hebben we voornamelijk pratend met Magali doorgebracht. Vandaag is de laatste dag deze zomer dat ik haar zie, tenzij er nog iets gruwelijk misgaat. Het was best lastig om afscheid te nemen, ik ben erg op haar gesteld geraakt. Magali vroeg of we volgend jaar weer als zomer au pair naar Valencia komen. Ik weet het nog niet. Ik zou zeker nog een hele zomer in Valencia kunnen werken als au pair. Het is echt heel fijn hier. Maar... ik heb ook zoveel andere plannen. Ik wilde bijvoorbeeld dit jaar ook met Jur twee weken gaan backpacken door Noorwegen. In verband met Spanje kon dit niet doorgaan. We konden maar een week vinden waarin we allebei vrij waren. In de eerste week van juli zijn we uiteindelijk naar Zuid-Duitsland gereden en hebben daar wat gehiked. Ik hoop dat we Noorwegen volgende zomer kunnen doen. Tevens wil ik al sinds mijn zestiende dolgraag op groepsreis van drie weken naar Sri Lanka. Met al het geld dat ik hier heb verdiend en opzij gezet, kom ik eindelijk in de buurt met dat waar maken. De groepsreis wordt net als het au pair programma aangeboden door TravelActive. Wanneer ik al deze drie opties voor volgende zomer op een rij zet, tja... We hebben ook veel met Magali gepraat over onze Spaanse gezinnen, de cultuur en het au pair zijn. Ik kan op foto's merken dat mijn gezicht anders lijkt tegenwoordig. Kinderen maken je gezicht in een klap vermoeid en oud :P. Magali vertelde daarnaast ook dat Samantha van TravelActive zes september naar Valencia komt. Helaas ben ik dan al een weekje weg en kan haar hier niet nog eens ontmoeten. Ik had tapas met Nelleke en in de trein terug besloot ik oma Lübbers en Jurs oma te bellen. Oma Robben had ik immers al gesproken op haar verjaardag. Ik ga zo intens buiten mijn belminuten hier! Er zaten daarvoor wat jongens van mijn leeftijd tegenover me in de trein waarmee ik in het Spaans had geprobeerd te praten. Toen ik bijna klaar was met bellen vertelde een oudere vrouw me dat ik zachter moest praten. Aangezien Spanjaarden soms bijna schreeuwen vond ik dat wat fanatiek van haar. Ze zat pas een halte in de trein. Ik wilde er niets van zeggen tot ik haar geërgerd hoorde mompelen over toeristen. De man naast haar klapte echter zijn krant dicht en zei, mijn Spaanse gesprek afluisterend hebbende, dat ik hier woonde en dus geen toerist, maar een immigrant ben en Spaanse banen steel. Oh.

Vrijdag 11 augustus –

Vandaag moest ik eerder beginnen en zou ik ook eerder vrij zijn. We zouden namelijk na het ijs eten naar het strand gaan. Het was echter vandaag ontzettend koud en dus besloten we naar het park te gaan. Ik had het echt heel koud en toen ik op de thermostaat keek, besefte ik me dat ik nooit meer normaal in Nederland kan wonen. Het was vandaag vijfentwintig graden... Nederland, ik zal er nu voor eeuwig winterkleding moeten dragen! We gingen naar de winkel om de ham voor jamón vrijdag te kopen en Tina besloot alleen de winkel in te gaan en mij achter te laten in de auto met Samuel Jr en Olivia. Ik had me al voorbereid op alle oordelende Spanjaarden en een krijsende Samuel. Samuel huilde echter alleen en toen ik uit de auto stapte om hem op te tillen stopte hij. Geen agressie meer! Ik ben vandaag eindelijk begonnen met bloggen. Ik hield alles al bij op mijn telefoon, maar vandaag had ik opeens tijd om het uit te typen. Zodra ik op bed lig, val ik namelijk niet meer meteen als een blok in slaap. Naast de hitte ben ik blijkbaar ook aan het ritme en het constant Spaans horen gewend geraakt. Eindelijk een stuk minder uitgeput aan het eind van mijn dag. Tijd om weer een echt avondmens te worden dat pas na middernacht gaat slapen.

Zaterdag 12 augustus –

Ten tijde van mijn beginnende middelbare school jaren had ik een handjevol penvriendinnen en deed aan postcrossing om aan mijn Engels te werken. Toen ik hier in Valencia aan het werk ging en lid werd van de Facebook groep voor au pairs in Valencia zag ik dat een van mijn facebook vrienden ook in de groep zat. Wat bleek, een penvriendin van jaren terug uit Polen waarmee het contact was verwaterd. Na het uitwisselen van onze huidige mobiele nummers en wat heen en weer geapp besloten we om af te spreken. Samen zouden we eens goed de toerist gaan uithangen in Valencia, daar had ik namelijk nog helemaal niet de tijd voor gehad. En ik moest en zou toch die souvenirs winkels in moeten, wilde ik iets meenemen voor sommige Nederlanders. Ik zou Weronika rond twaalf uur ontmoeten in Valencia, maar haar metro had een uur vertraging en mijn trein was twintig minuten te vroeg. Een dik uur heb ik doorgebracht in een prachtig hondenpark in Valencia omringd door tientallen Spanjaarden zonder een toerist te zien. De ontmoeting met Weronika was warm en werd een opsomming van stereotypen over ons thuisland. “Ja, die mensen voor ons zijn Nederlanders inderdaad, je kunt ze herkennen aan dat zeur toontje, blijkbaar is het weer te warm.” We besloten naar 100 montaditos te gaan en raakten zo verzeild in elkaar bijpraten dat het eten koud was en de middag zijn hoogtepunt al had gehad voor we de stad echt ingingen. Rond half vijf kwamen we het centrum in en kwamen erachter dat het museum waar we heen wilden nog dik veertig minuten lopen was. Natuurlijk besloten we toen niet meteen naar het museum te gaan en bleven smalle straatjes verkennen. Tegen de tijd dat we richting het museum gingen hadden we daar maar twintig minuten alvorens we terug moesten wilde ik mijn trein halen. Lekker last minute dus. Het museum was prachtig en dus besloot ik die trein maar te laten schieten en van mijn toerist zijn te genieten. Het museum ligt aangesloten op twee grote parken waardoor ik weer terug naar het station kon lopen. Heerlijk! Toen ik eenmaal in de trein zat, een uurtje later, hoorde ik tot mijn schrik Nederlands achter me. Ik probeerde me nog te verschuilen, maar ze zagen dat ik een sms naar Jur aan het sturen was. Ze staken meteen aan wal: “Een andere Nederlanderrrrr, wat leuk! Ook op vakantie?” Ik geniet naast het uitzicht zo van mijn treinreis omdat het de kans biedt mijn Spaans te oefenen. Kans verkeken vandaag. Ze bleven maar praten en mijn halte kwam pas een uur en tien minuten later. Het begon al schemerig te worden toen ik uitstapte, een reden dat ik vaak de trein eerder pak. Ik hoefde alleen nog maar het zebrapad naar huis over te steken toen er luid toeterend een auto me langzaam voorbij reed. Ik had letterlijk al naar Tina gezwaaid die vanaf het terras naar me stond te kijken. Inzittende van die toeterende auto? Vijf tienerjongens die hun ramen lieten zakken en hun broeken naar beneden trokken om me uit te fluiten. Normaal denken de mensen hier dat ik verloofd ben door de hartvormige ring die ik van mijn moeder heb gekregen, maar dat kun je natuurlijk niet zien vanuit zo’n auto hé. Dit soort dingen gebeuren me in Nederland ook wel eens en dan probeer ik het te negeren en zo snel mogelijk door te lopen. Maar ditmaal niet. Ik werd zo ontzettend boos! Ik ben geen hond die je kunt toefluiten, en ik zit al helemaal niet te wachten op die bungelende onzin uit je broek. Waarom denken mensen in vredesnaam dat dit normaal is? Zouden ze het ook doen als ik hun zusje was? Of hun moeder? Ik denk dat ik ze heb uitgescholden in elke taal die ik ondertussen goed genoeg ken.

Zondag 13 augustus –

Vandaag stond ook al een lange tijd vast. We zouden uit eten gaan voor de lunch samen met Samuels ouders (die uit Benicasim) en zijn broer. We vertrokken al redelijk vroeg naar Vilafames dat slechts 2000 inwoners telt, maar een uitzettend aan te raden restaurant heeft. We vertrokken eerder omdat er vandaag een feest was. Deze hele maand in verschillende dorpjes en steden zetten ze het hele centrum af en laten een stier of koe door de straten gaan. Iedereen die boven de achttien is mag de stier uitdagen en de rest kijkt vanachter hekken en plateaus toe. Het beest raakt op geen enkele manier gewond trouwens. Vandaag was er een koe, ongeveer even groot als onze IJslander Thomas. Volgens Tina was het een gevaarlijk beest, maar ik zag alleen maar een klein uitgevallen melkkoe. En laten we eerlijk zijn, varkens en veel andere boerderijdieren zijn een stuk gevaarlijker dan zo’n beest. Ik stond achter de hekken en wilde een foto maken. Tina schreeuwde het haast uit toen dat beest langs het hek liep. Ze was zich doodgeschrokken want wat als dat beest zijn kop door de tralies had gestoken en me had geraakt? Ik vond dat ze wat overdreef. Hoeveel schade loop je nu op van miniatuur koe die in slakengang gaat? Zo’n grote opgepompte stijf staande stier, oké, maar een koe? Misschien dat ik niet doorhad hoe agressief dat beest was, maar als het in haar werkuren een melkkoe is, die gemolken moet worden, dan zal ze me wel niet neersteken met haar hoorns. Het eten in het restaurant was heerlijk. Er zaten veel Spaanse gerechten bij die ik nog niet eerder had gezien. Het was best intens om mensen nog levende vissen te zien eten en vlees waarbij je hele kin onder het bloed komt. In een vol restaurant met alleen Tina en Samuel die Engels spreken en de rest van alle aanwezigen die in het Spaans schreeuwen was het wel wat overweldigend.

Maandag 14 augustus – Vandaag en morgen zijn Tina en Samuel Sr vrij aangezien het morgen een katholieke feestdag is. Een feestdag waarvoor onder andere ook de Belgen vrij krijgen. (Ik weet dat je dit leest, Tim) Twee vrije dagen voor mij! We gingen vandaag naar Benicasim en waren hier de hele dag. Paella! Ze gingen met zijn allen nog boodschappen doen en vroegen of ik even op Samuel junior en Olivia wilde passen. Aangezien ik deze week net zoveel betaald krijg als normaal, terwijl ik twee dagen minder werk vond ik niet echt dat ik dat kon weigeren. Ik vond het best spannend want Samuel ging natuurlijk op een gegeven moment huilen en nu was er letterlijk niemand anders. En niet alleen dat, ik was ook nog eens in een ander huis. Ik kan hier moeilijk alle kasten open trekken opzoek naar iets wat ik in Vilareal zo kan vinden. Maar het ging goed en we tekenden geheel volgens Samuel juniors obsessie wat ventilatoren. Olivia was veel te druk met enveloppen maken voor haar kinderfeestje. Ze is pas jarig in december, maar je kunt volgens haar niet vroeg genoeg beginnen. Niemand mag haar helpen want ze wordt al vijf. We gingen even kort naar het strand en sloten zoals altijd weer af bij het zwembad. In tegenstelling tot in Nederland zijn de ‘lifeguards’ hier inderdaad net zoals in de films jongens van een jaar of achttien die net uit een modellentijdschrift lijken zijn weggelopen. Standaard als ik ze zie, worden ze ook achtervolgd door een groep tienermeisje die nog net niet over hen heen kwijlen. Na een paar weken begin ik nu hele soapseries te bedenken. Lifeguards hebben namelijk nog wel eens de neiging enorme players te zijn en de drama is dan ook echt voelbaar aanwezig. We sloten de avond met het gezin af en dansten met zijn allen op de soundtrack van kinderfilms. Het was zo’n klein momentje waarop je beseft hoe gelukkig je bent.

Dinsdag 15 augustus –

Het is weer dinsdag en dus ging ik naar Valencia vandaag. Ondanks dat de lessen zijn afgelopen wil ik in ieder geval deze week nog vandaag en donderdag naar de stad gaan. Ik weet nog niet wat ik in mijn laatste week ga doen want dan is mijn abonnement afgelopen. Aangezien ik vandaag nog vrij was, besloot ik eerder naar Valencia te gaan. Op het station ontmoette ik Nelleke en Melanie, beide Nederlandse au pairs en dan voelt een hele dag geen Engels praten opeens toch wel raar. We waren rond een uur of twaalf op het strand van Valencia en zijn hier tot vier uur ’s middags gebleven. Tot vandaag had ik eigenlijk nog geen enkele verkleuring omdat ik pas na zessen de zon inga met mijn gezin, maar vandaag *poef* werkte ik in een paar uur mijn achterstand op alle anderen weg. Geen melkflessen meer. De zee bij Valencia is erg fijn, met warm water en golven. Maar goed, we gingen met de bus terug naar Valencia, waar ik vandaag eindelijk al mijn cadeautjes voor thuis kocht. Ik moet nog een ding halen, maar dat vind je niet als vrijwel alle winkels dicht zijn door een feestdag. Gelukkig was de Mcdonalds wel open. Elk land heeft zijn eigen speciale Mcflurry en dus is het mijn traditie geworden om in elk land een smaak uit te proberen. In Boedapest bezorgde dit me een ijsje waar standaard al spijs en nootjes door zaten. Ik heb een hekel aan spijs en nootjes... In Valencia bestond mijn Mcflurry uit kleine stukjes speciale brownie. Voor een land waar al je chocolade wegsmelt, eten ze het hier heel erg veel. Veel Spanjaarden heb ik vandaag niet gezien omdat de stad zo goed als dicht was. Veel toeristen dus. Ik word steeds beter in bepaalde landen herkennen. Nederlanders steken natuurlijk overal nog met kop en schouders bovenuit. Waarschijnlijk omdat ik al praktisch drie keer ben aangereden om daarna te horen dat ze hier: “geen echte fietspaden,” hebben. Ook het ontbreken van een fietspad (wat er wel is trouwens) zorgt er niet voor dat je een voetganger die door groen wandelt over het hoofd ziet. We wilden nog avondeten bij 100 montaditos, maar het eten was nog niet bezorgd toen ik al moest rennen wilde ik dezelfde trein als afgelopen zaterdag halen. Melanie en Nelleke vertrekken op dezelfde dag, 31 augustus, en ik 28 augustus. Ik kwam erachter dat ik mijn ticket kosteloos om kan boeken naar 31 augustus en samen terug kan vliegen met hun. Ik blijf hier dan nog geen achtenveertig uur langer en samen terugvliegen is leuk. Ik denk echter niet dat ik het doe. Ik heb al een stoel toegewezen voor mijn vlucht en om om te boeken moet ik dus eerst de vliegtuigmaatschappij in Nederland bellen met al mijn gegevens. Teveel werk. Ik had vanavond oma Lubbers aan de telefoon en mijn rekening wordt al genoeg gepijnigd na deze weken. Ik ben dit in mijn eentje begonnen en dus ga ik het in mijn eentje afsluiten. Ook al kijk ik daar nog niet naar uit.

Woensdag 16 augustus –

Ik had gehoopt vanochtend uit te slapen aangezien Jur gisteren in een hostel zat en ik dus met hem kon praten. Net als in deze blog ben ik ook met Jur niet kort van stof en hij heeft ook al zoveel gezien daar. Vandaag had ik voor het eerst echt dat ik stiekem wel naar huis wilde. Oké, ik wil absoluut niet naar huis, maar ik wil wel mijn familie zien. Toen ik wakker werd was het hele huis uitgestorven op de schoonmaakster na. Tina werkte vandaag weer in de middag en dus moest ik werken van 14 tot 20. Tina stuurde me een berichtje dat ze in het park waren zodat ze de schoonmaakster niet voor de voeten liepen. Op naar het park dus in de vroege morgen. Het werken zelf ging daarna ook goed en eigenlijk was vandaag dus aardig doorsnee en kan ik er verder niet veel over vertellen. Ik ga zo avondeten, spreek jullie volgende week woensdag wel weer! :)

Oh trouwens, morgen ben ik over precies een maand jarig. Het is wel wat fanatiek om nu al te informeren naar wat ik graag wil hebben ;) Daar denk ik pas aan als ik weer in Nederland ben.

Reacties

Reacties

Irma Robben

mooi verhaal hoor Rianne, ben benieuwd naar het vervolg.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active