RianneRobben.reismee.nl

Het vertrek

Poging honderdvier -

Hola!

Een bericht vanuit het warme Spanje. Ik blijf tijd te kort houden om alles op te schrijven. Zie hier mijn volgende poging. Ik hoop vandaag wat te kunnen vertellen over alle regelingen voor vertrek. En hopelijk in een ander bericht alles wat ik beleefd heb hier tot en met vandaag - maandag 24 juli. (Ook al is het nu ik dit plaats al 11 augustus, sorry mensen!)

Disclaimer uno: Voor de mensen die mij kennen van mijn schrijven - nee op deze blog wordt niet alles van te voren gecheckt op fouten dus jullie kunnen van mijn volledige dyslexie genieten.

Disclaimer dos: De familie wil niet dat ik foto's van hun kinderen plaats buiten mijn instragram of facebook om (want die heb ik afgeschermd enzo) dus op deze blog zul je alleen foto's van de omgeving en mij zien!

Laat ik bij het begin beginnen, nadat ik terug kwam van Boedapest en Santa Susanna vorig jaar bedacht ik me dat ik het jaar daarop graag langer naar het buitenland wilde. Ik wilde altijd al een langere periode weg, maar die zomer zou ik achttien zijn, wat een stuk meer mogelijkheden boodt. De manier om lang en goedkoop in het buitenland te zijn is immers vaak met een baan.

Sinds ik in 2007 de film 'the nanny diaries' zag, leek me dat wel wat. Oppassen op intens niveau. In 2013 vroeg ik brochures aan bij TravelActive en andere organisaties. Ik plande het helemaal uit, een jaar als Au pair naar Australië, dan reizen door Nieuw-Zeeland, werken in Thailand, vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika, een zomerkamp in de VS en backpacken door Chili. Een wereldreis waarmee ik voor mijn dertigste alle continenten kon bezoeken. Ik kan me de grappende opmerkingen nog herinneren. Ik was echter bloedserieus. In 2014 ging ik voor het eerst met de trein zodat ik de buitenlandbeurs kon bezoeken.

Ondertussen waren we toch alweer aanbeland in de zomer van 2016. TravelActive biedt ondertussen niet alleen au pair programma's aan van een heel jaar, maar ook voor alleen de zomermaanden. Ik zocht mijn oude brochures weer op en bestelde wat nieuwe. Ik had het er met mijn ouders en Jur over, bezocht een voorlichting en besloot, dit ga ik doen. Ik spendeerde wat weken met kiezen tussen de zomerbestemmingen: Duitsland, Frankrijk, Engeland, Italië en Spanje en maakte uiteindelijk de keuze voor Spanje. Een wereldtaal die ik nog niet sprak en goed weer, het klonk ideaal. November was ondertussen al wel halverwege.

Ik meldde mij officieel aan aan op 1 januari 2017. Het was het eerste wat ik deed na terugkomst uit Praag. Aanmelding in ontvangst genomen stond er, groot op mijn beeldscherm. Toen was het opeens wel erg serieus. Ik kreeg van alles toegestuurd. Het was een pakket van ruim dertig pagina's dat ik moest (laten) invullen. Eind januari kon het weer op de post en had ik een interview om mijn Engels te testen. Het volgende moment - 17 februari - kreeg ik bericht dat ik officieel was geaccepteerd en in de database stond van au pairs voor Spanje. Ik had nog een bijeenkomst in Venray en toen kon het wachten beginnen.

Vrijdag 24 maart fietste ik naar huis vanuit college toen ik bericht kreeg van een mogelijk gastgezin. De familie Vincent, bestaande uit Tina, Samuel, Olivia van vier en Samuel junior van achttien maanden. Woonachtig in Vila-real, een uur met de trein bij Valencia vandaan, waar de Spaanse taallessen zijn. Ik stuurde het gezin diezelfde avond nog een mailtje. Ik denk dat ik daar wel twee uur mee bezig ben geweest omdat ik een goede indruk wilde maken :').

In de daarop volgende dagen kreeg ik meer gastgezinmail, waaronder een alleenstaande moeder op Mallorca en een gezin dat in het centrum van Valencia woont. Ik was ondertussen echter al een paar dagen aan het mailen en Skypen met de familie Vincent. Ik besloot hun au pair te worden. Ik heb deze beslissing pas definitief gemaakt na een volle maand mailen, iets langer dan de gemiddelde au pair. Oeps.

En toen kon het vliegticket kon geboekt worden:

Heenvlucht - 19 juli

Terugvlucht - 28 augustus

Ik wilde niet eerder vertrekken ivm mogelijke herkansingen, Julia's eindmusical en Janine haar diplomauitreiking. Herkansingen had ik uiteindelijk niet, maar wel een ballonvlucht en een succesvol rijexamen. Ik geloof dat ik echt iedereen ben vergeten te vertellen dat ik eindelijk geslaagd ben voor mijn rijbewijs... Ik wilde ook niet later terugkomen ivm het nieuwe collegejaar waarin ik mij ga specialiseren binnen het recht. Ik dacht dat college vier september zou beginnen, maar dit blijkt uiteindelijk elf dus dat is wel jammer, ik had hier nog een extra week kunnen zijn.

Maar goed, vliegticket geboekt dus het aftellen kon beginnen. Het aftellen was wat frustrerend... Iedereen die ik sprak vroeg eigenlijk alleen maar en als eerste: "Ga je Jur dan niet missen? Wat vind Jur ervan dan? Redt je het wel zo lang zonder Jur?" Ik ga bijna de hele zomervakantie werken in het buitenland en in plaats van vragen wat ik daar ga doen informeren ze of ik Jurs goedkeuring wel heb xD

En toen was het opeens zover en stond ik op het vliegveld. De reis naar Eindhoven toe had ik een aardige knoop in mijn maag. Ik had nog nooit alleen gevlogen en het afscheid viel me ook zwaarder dan verwacht. Het vliegveld had vertraging en terwijl ik het boarden was, vroeg me meerdere keren af: wat ik in vredesnaam aan het doen was? Ik wilde op dat moment het liefst omdraaien en weer terug rennen. Het was verschrikkelijk. Het huilen stond me overduidelijk nader dan het lachen. Eenmaal in het vliegtuig zelf zakte dat gelukkig allemaal af, ik ben veel te dol op vliegen vrees ik.

De vlucht en landing verliepen goed. En toen stond ik daar in mijn eentje op het vliegveld in een ander land. Ik had al weken lopen zeuren over mijn angst de ruimbagage kwijt te raken dus toen ik zo gespannen naar de band keek reed mijn koffer me bijna voorbij. Toen kon ik er na wat getreuzel niet meer onderuit, hup naar de exit om het gezin te ontmoeten. Spannend! Het hele gezin was aanwezig en we herkenden elkaar meteen. Alles voelde meteen warm en goed aan. In Spanje geven ze twee zoenen als ze elkaar zien dus ik prikte alleen wat ongemakkelijk met mijn hand in hun buik. De cadeautjes vielen in de smaak en Olivia zat vanaf toen meteen aan me vastgeplakt. Het was op dat moment een uur of acht 's avonds en nog steeds boven de 25 graden dus in mijn lange broek brak het zweet me uit. Door de warmte en niet de zenuwen natuurlijk.

Ik ging met hun mee en na driekwartier in de auto kwamen we aan bij hun huis. Mijn thuis voor bijna de hele zomer. "Mi casa es su casa!" werd me verteld en tja, dan is het waar. Een tweeverdiepingen appartement op vijf hoog, niet echt wat ik in Nederland gewend ben. Na het avondeten en uitpakken van mijn koffer wilde ik meteen gaan slapen. Ik was kapot. Ik kon de slaap alleen niet vatten. De hitte hé. Ik heb me meerdere keren afgevraagd toen ik op dat bed lag wat ik aan het doen was. Ik had me op dat moment toch een spijt. Ik dacht aan het eerstvolgende vliegtuig naar huis pakken.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active